انور وفا سمندر

 6

صدای در شد... (مهمانان شینخالی بودند)

مهمان‌ها در اتاق‌های دیگر بودند...

من تنها...

من حالا پیر بودم... خوش کس نمی‌آمدم...

من سنگ جامد و محکم بودم. دنیا در من سنگ جامد بود... کسی به من بازی نمی‌خورد... کسی از من چشمان مار، تخم‌های سیمرغ، طلای رنگ‌های طاووس... به پول نقد نمی‌خرید.

همۀ آن‌ها جامد، کرخت، بی‌حرکت و تاریک بودند... خوش کسی هم نمی‌آمد.

من در تاریکی بودم. من تاریکی بودم... لحاف را سر خود کشیدم. لحاف تاریک بود. بعد اتاق هم تاریک بود.

از من، از لحاف، از خانه تاریکی‌باد می‌شد... من سرگرم بودم، تاریکی را می‌کشیدم و بر جاهای پاره پاره‌ام، داخل می‌ساختم...

نمی‌دانم کجا، بین کدام و کدام قرن بودم... از چیزی          می­ترسیدم! چیزی مرا به این‌جا دوانیده بود. برای من تنها یک لحاف    مانده بود.

از آن‌سوی تلسکوپ، ملا نصرالدین لگد می‌زد؛ دزدها این‌سو بودند... من در وسط بودم... گم شدم، در رؤیا فرو رفتم؛ فراموش شدم.

از آن سوی خط، یک دست بی‌شکل مرا گریزاند. در لحظه‌ای دو پرندۀ بی­شکل آمدند، چشمانم را کشیدند (...) بعد آن سوی خط مرا خواباندند، مرا از هم دریدند... گوشت‌های دستان، بعد گوشت‌های   سرین­ها... از آن به بعد گوشت‌های قاق (خشکیده) پستان‌ها... بعد هم دهن خشک، گوش‌های منجمد، قلب جامد... همه را کندند، به خواب رفتند.

سرپا خواب رفتند... لاشخورها آمدند، چشمان سگ‌ها را بردند (...) صدای سگ‌ها را هم منفجر ساختند، دو دو قسمت شدند، دو دو قسمت شدند، دو دو قسمت شدند...

بعد اُشتران آمدند، بار شدند... به درون رفتند.

اُشتران به سنگ سوراخ داخل شدند، رفتند، رفتند، رفتند...

یک زمان- چند هزار سال آن‌سو- یک دزد آمد، سنگ را شکست، شکست...

ناگهان جوی برآمد! جوی را چوچه‌مرغان سیمرغ چور کرد... فرهاد جوی خشک را گرفت، آن را جمع کرد، شیرین را بالای آن رسم نمود (من در این وسطی وسط بودم)

این شینخالی خود من بود، او را گرفتم، بوسیدم، بوسیدم، بوسیدم... رها کردم؛ رها بودم. (من خود را بوسیده بودم)...

او را گرفتم؛ مرا گرفت. نیشش زدم؛ نیشم زد: مزه داد...

بعد من او را می‌خوردم، او مرا می‌خورد، من او را خوردم، او   مرا خورد...

یک زمان تا به بینی سیر آمدیم، گم شدیم، در یکدیگر فراموش شدیم، صدا منفجرمان ساخت...

یک سو توته‌های شینخالی افتاده بود، سوی دیگر ریشه‌های مومن‌خان پخش بود... که اُشتران پر از عروس آمدند، آمدند، آمدند...

این عروسان شینخالی‌های هفتاد هزار رنگ بودند...

❊❊❊

من سر راه نشسته بودم، برای شینخالی خود نشسته بودم.

رنگ شینخالی من نیامد... معطل شد...

من روزها، ماه‌ها... کامل یک سال، برای شینخالی نشسته بودم، شینخالی نیامد. دزدان شینخالی را گریزانده بودند... دزد قدیم، یک شب اُشتر شینخالی مرا کشته و رنگ را گریزانده بود....