۴۱

آرزو دارم به ژرفترین کلماتیکه در دل دارم با تو صحبت کنم، ولی میترسم بر من بخندی.
این است که من بخود میخندم و راز خویشتن به اشاره در میان میگذارم.
من به دردهای خود اندیشه نمیکنم. میترسم تو نیز چنان خواهی کرد.
میخواهم حقیقی ترین و راست ترین کلمات را بتو بگویم، میترسم تو آن را باور نکنی.
آنها را در دروغ نهان میکنم و آنچه را در دل ندارم، به تو میگویم.
دردهای خود را بیهوده جلوه میدهم. میترسم تو نیز چنان خواهی کرد.
میخواهم گرانبهاترین کلمات خود را بتو بگویم، میترسم به آن بهایی نگذاری.
خشونت میکنم و از توان و نیرو لاف میزنم. ترا میآزارم، زیرا میترسم تو هرگز دردی را ندیده خواهی بود.
میخواهم پهلوی تو بنشینم و خموش باشم. میترسم به گفتار دلم برون آید.
خموشی را میشکنم. لبم صدا میکند تا قلب خویش را در کلمات خویش پنهان کرده باشم.
با خشونت زمام درد خود را میگیرم و به سختی آن را رام میسازم. میترسم که تو نیز چنان کنی.
میخواهم از پهلوی تو برخیزم و بروم، زیرا میترسم ناتوانی و ترس من به تو آشکار شود.
همین است که گردن خود را میافرازم و وقتی به نزد تو میرسم بیباک مینمایم.
چشمان تو چشمۀ سرمدیت است، درد مرا جاوید بساز

.ادامه دارد