۱۰

ای عروس، بگذار کارت بماند. گوش بدهد مهمان آمده است.
آیا میشنوی؟ زنجیر در را آهسته میزند.
نکو بنگر که آواز پای تو بلند نشود و چون او را میپذیری، قدمهای تو شتابنده نباشد.
ای عروس، کارت را بگذار. مهمان هنگام شام آمده است.
*
ای عروس مترس! آواز دروازه از باد تُند و دیوانه نیست.
یکی از شبهای بهار است و ماه میدرخشد. سایه ها در حیاط زرد هستند. آسمان صاف و روشن است.
اگر میترسی چراغ را با خود ببر و اگر میخواستی چادرت را برویت فرود آر!
نه ای عروس مترس! این آواز دروازه از باد تُند و دیوانه نیست. اگر محجوب میشوی هیچ حرفی با او در میان مگذار. وقتی با او روبرو شدی، در کنار در بایست.
اگر از تو سوال کند، اگر خواسته باشی خموشانه چشمهایت را به زمین بدوز و مژگانت را پائین افگن.
نکو بنگر هنگامیکه او را رهنمائی میکنی و چراغ در دست تست، آواز دستبندهایت بلند نشود.
اگر محجوب میشوی با او سخن مگو.
ای عروس! مهمان آمده است. آیا کارت را تمام نکرده ای؟
چراغ را نیفروخته ای؟
برای نذر شامگاهان سبد گُل را حاضر نکرده ای؟
آیا رنگ سرخ خجسته را بر سرت، آنجا که موهایت را از هم جدا کرده ای، نزده ای؟
آرایش شب تو به کجا رسیده است؟
ای عروس میشنوی؟ مهمان آمده است. کارت را کنار بگذار.

 ۱۱

بیا! چنانکه هستی بیا! مگذار وقت به آرایش بگذرد.
اگر موهای آراستۀ تو درهم شده باشند، اگر خط میان فرق تو راست نباشد، اگر بندهای سینه بند تو باز هستند، باک مدار!
بیا! طوریکه هستی بیا! روا مدار آرایش وقت را تلف کند. با قدمهای شتابنده روی سبزه ها بیا!
اگر رنگ سرخ التا را که با آن پاهایت را آراسته ای، شبنم بزداید، اگر حلقه ای از پازیب تو جدا شود، اگر مرواریدها از گردبند تو فرو ریزد، باک مدار.
بیا! با قدمهای شتابنده بر روی سبزه ها بیا!
میبینی که ابرها آسمان را پوشیدند، خیل های کُلنگ از کنار دریا پرواز میکنند و باد تُند در بین بته ها میشتابد. رمه ها پریشان به خانه های خود در ده پناه میجویند.
میبینی که ابر آسمانها را پیچید؟
بیهوده چراغ آرایش را می افروزی. شعاع آن به لرزه درآمده و باد آن را خموش میکند.
که میداند که مژگان های تو به سرمه آشنا نشده اند، چشمان تو تاریکتر از ابرهای بارانی است؟
چراغ آرایشت را بیهوده روشن میکنی... خاموش میشود.
بیا! چنان که هستی بیا! وقت را به آرایش مگذران. اگر گردبند گلهای تو درست نشده است، چه باک دارد؟ اگر بستن دستبند تو پایان نیافته، آن را بگذار!
آسمان را ابر گرفت، دیر است. بیا چنان که هستی، بیا. روا مدار که آرایش فرصت را برباید!