۳۴

محبوب من، تا از من نپرسیده ای، مرو!
شب تمام شب انتظار کشیده ام. اکنون خواب مژگان مرا گران ساخته است.
میترسم من بخواب روم و ترا از دست بدهم.
تا از من نپرسیده ای، نروی!
از جا برمیجهم، دست دراز میکنم، تا ترا لمس کنم. آنگاه بخود میگویم: آیا خواب میبینم؟
ایکاش قلب خود را به پهای تو میبستم و آن را به سینۀ خود محکم نگهمیداشتم.
محبوب من، نروی! تا از من نپرسیده ای، نروی! ۳۱

 

 ۳۵

با من بازی میکنی. برای آنکه ترا به آسانی نشناسم مرا فریب میدهی!
چشمان مرا از رخشندگی تبسم خیره میسازی تا اشکهایت را از نظر من پنهان کنی.
من میدانم. من فن ترا میدانم.
تو هرگز آنچه را میخواهی بگویی، نمیگویی.
برای آنکه ترا قدر کنم، به هزار نیرنگ مرا فریب میدهی.
برای آنکه در میان دیگران ترا نیابم، کنار می ایستی.
من میدانم. من فن ترا میدانم.
تو هرگز براهی که میخواهی بروی، نمیروی.
آرزوی تو از دیگران بزرگتر است. برای آنست که خموش هستی. با بیپروایی پر از بازیگوشی تحفۀ مرا نمیپذیری.
من میدانم. من فن ترا میدانم.
تو هرگز چیزی را که میخواهی بگیری، نمیگیری

ادامه دارد