نصیرمهرین

چنان نفرت وخشم فرا گرفتۀ هزاران تن و در چندین جبهه، تنها دامنگیر حیات آن رهبران نبود، بلکه پس از مرگ، پیکر بی جان و قبرهای ایشان نیز درمعرض تهدید آزاررسانی و ویرانگری قرار داشت. آگاهی از چنان عامل بود که علی در واپسین لحظات حیات خویش، برای فرزندان وصیت نمود که قبر و محل دفن او را پنهان بدارند.
روایت شده است که علی"پیش از آنکه چشم از جهان و زخارف آن بپوشند، با اهل بیت اطهار، خاصه بفرزند بزرگ خود حضرت امام حسن(رض) وصیت فرمودند که«چون من رحلت کنم، چنان مکن که خلق را معلوم شود که مدفن من کدام است. زیرا من ده ها هزار از شجاعان کفر ودلیران اسلام را که برایشان واجب بود، بدست خود کشته ام. میترسم ورثۀ ایشان قبرمرا بشگافند ومخالفت بنی امیه در این قضیه با من بیشتر است." ( روضة الصفاص 292.)

همچنان روایت شده است که:"بحسب همین وصیت مدفن حضرت را از نظر خلائق پنهان ساختند تا ملعونین خوارج یا اشقای بنی امیه قبرمبارک وی رانبش نکنند و به تحریک تعصب و انتقام به جسد مقدس حضرت بی احترامی واهانت ننمایند.( جامع التواریخ ص 41 ).

پس از مطالعۀ گزارش های بالا،حالی شده باشد که عامل اصلی پنهان نگهداشتن محل دفن علی ناشی از درک آن اوضاع آمیخته با هراس و انگیزش ترس بود. نگرانی علی آمیخته با آن دلهره و ترس بود که خوارج با آن شدت اختلافات مذهبی و یا قدرت جویانی سران قبیلۀ بن امیه که پیشینۀ اختلافات قبیله یی را همچنان مانند قبیلۀ بنی هاشم دارا بودند، قبر او را ویران خواهند کرد. خشونت و کین توزی بسیار دامن گسترده بود و ژرفترشده بود. معلوم است که وقتی خونریزی های پیشینۀ کینه آفرین قبیله یی را، عامل اختلاف سیاسی پسانتر، با فرهنگ کینه وخشونت وبرداشت های جزم همراهی نماید، قبرکشته شده گان چگونه در امان بمانند.

نگرانی علی بی موجب نبود. کینه توزی ها و رویکرد به خشونت ادامه یافت.اگر فرزند او حسن از خلافت منصرف شد، اما معاویه فرستادن لعن به علی را اجباری نمود. (تاریخ سیاسی اسلام. ص 338-339)
حسین وتعداد دیگر از اعضای خانواده و یاران او را، یزید فرزند معاویه، به شکل فجیع به قتل رسانید که منشأ تجلیل و یاد کرد از دهم محرم یا همان روز قتلها است.
حکومت اموی ها، جسد زید فرزند زین العابدین یا یکی دیگر از امام های مذهب شیعه را از خاک کشیدند. (تاریخ مزارشریف ص 27)
در تأئید آن خشونت ها، درنشریات معاصر بسیارمیتوان یافت. دونمونه را بنگریم:
"ریشه اصلی اختفای مزار آن حضرت را باید در فراوانی و شدت دشمنی ها نسبت به ایشان جست و جو کرد. معاویة بن ابی سفیان دشمنی را با امام علی(علیه السلام) به آن مرحله رسانید که سب و لعن علی(علیه السلام) را بر منابر رایج نمود و در قنوت نماز خود امیر مؤمنان علی(علیه السلام) را لعن می کرد! این دشمنی ها و کینه توزی ها باعث شد تا فرزندان امام علی(علیه السلام) از بیم دشمنی های بنی امیه مزار ایشان را بنابر وصیت خود آن حضرت مخفی کنند و طی سال های متمادی آن را پوشیده نگه دارند." (خبرگزاری حوزه. www.hawzahnews.com/news 23 کهر 1399 )

ادامــــه دارد