فکر می‌کنم این جزا بدتر از مرگ است، که یک انسان محکوم را در ناخبری نگه دارند. هر آدم، ولو اگر جرم کلانی را انجام داده باشد، حق دارد که سرنوشت خود را بداند. باید خبر شود که با او چه می‌شود و چرا می‌شود؟ اما کسی برای من از سرنوشتم و جزایی که برایم مقرر کرده بود، چیزی نمی‌گفت. ناخبری نوعِ خاصی از شکنجه است.  تمام این غم تنها بالای شانه‌های من سنگینی می‌کرد.

تنها خدا از حالم اگاه بود و دلم گریه داشت برای خدا. ولی در این محیط کسی نبود که یک حرف با من بزند، بالایم صدا کند-ولو اگر آن صدا تلخ هم باشد، ولو اگر خبر محکومیت من هم باشد...هیچکس، هیچ چیز نمی‌گفتند و این حالت، مرا چنان می‌سوختاند که بیان آن از توان زبان خارج است. 

آن‌ها به من خوراک و آب می‌دادند. همانطور در زنجیرها بسته خزیده نان می‌خوردم و آب می‌نوشیدم، وقت رفتن به تشناب زنجیر را از دستانم خلاص می‌کردند و من با پاهای بسته به زنجیر، به تشناب داخل می‌شدم و ضرورتم را رفع می‌ساختم. 

همیشه یکی از آن‌ها در اتاق بالای سرم ایستاده بود و پهره می‌کرد. این پهره دار یک حرف را هم از زبان نمی‌کشید. من هم پرسان کرده نمی‌توانستم. باور می‌کردم که به آن‌ها این طور امر شده است.

در این‌جا، آن‌ها مرا همینطور در بند و زنجیرها، آن هم چند دفعه، پیش روی کمره‌ها ایستاد نموده و ویدیوها را ثبت کردند.

من شکست خورده بودم. توان گفتن را از دست داده بودم. چیزی که آن‌ها به من یاد می‌دادند، آن را پیشروی کمره می‌گفتم. به من یاد داده شد که به شکل طبیعی بگویم:

«من در این وضعیت قرار دارم و شما-هدف شان حکومت بود- کلان‌ها، رییس جمهور به من کمک کنید!»

ولی روشن نبود که چه را باید کمک می‌کردند؟ و شرایط خلاصی من چه است؟ و یا این مردم چه می‌خواهند؟ یکی از این حرف‌ها هم روشن نبود؛ ولی بعد افراد بسیار زبده و پروفیشنل این کار را بالایم انجام می‌داد. آن‌ها حرف‌های شمرده شده را بالایم حفظ می‌کردند و بعد من آن حرف‌ها را در برابر کمره ویدیویی تکرار می‌کردم.

خدا می‌داند، شاید سه، سه و نیم بجه شب بود که مرا خیستاندند، چشم‌هایم را بستند. باز همان موتر پرادو را پشت من آورده بودند. باز هم مانند بخچه مرا در دالۀ موتر انداختند.

از خود و جهان ناخبر! در دل می‌گفتم:

« ای خداوند! سر اولادهایم چه روز آمده باشد؟ آیا آن‌ها خبر شده باشند؟ کی می‌داند، رادیوها و تلویزیون‌ها در مورد من چه چیزها را گفته باشند؟ اولادهایم خدا می‌داند چه غصه‌هایی‌که پشت من می‌خورند؟

اینطور وضعیت فکر آدم را در اتش بسیار بد می‌سوزاند. من در این حال و وضع روحی و فکری، در دالهِ تنگ موتر می‌سوختم.  

ساختمان خانه‌ها در پاکستان به شکلی است که چهار دوبر بام‌های آن دیواری با قطر کم می‌کشند. این بام هم گرداگرد خود دیوار داشت و من نمی‌توانستم منظره بیرون را ببینم. بسیار سخت بود که منطقه را به صورت دقیق بشناسم.

بالای بام یک اتاق بود. مرا به داخل آن بردند. دیدم داخل آن دو چهارپایی قرار دارد. بیلرها و دیگر چیزهای کهنه و بیکاره هم آنجا انبار شده بودند. معلوم می‌شد که جای نگهداری کالاهای اضافه است. انبار فقط یک کلکین خورد داشت. تنها صدایی که می‌آمد، صدای آذان ملا بود و بس.

مرا سه شبانه روز در همین اتاق، همانطور بسته با ولچک و زنجیر نگه داشتند. در تمام این مدت یکی از آن‌ها با من یکجا داخل آن اتاق بود. نماز را هم اینجا می‌خواندم؛ اما هر لحظه و در هر کار یکی از آن نفر ها، داخل اتاق بالایم پهره ایستاد بود.

یکی از روزها، که به تنهایی به نماز ایستاده بودم، سه نفر داخل اتاق شدند. دلم با خدا بود، ولی تمام حواسم متوجه آن‌ها شد. گوش‌هایم انقدر تیز شده بود که می‌گفتی صدای حرکت پای یک مورچه را هم توانم شنید. آن‌ها دست به کار شدند. چیزی را با تیر سقف اتاق بسته می‌کردند. با این کار شان شرنگس زنجیرها بلند شد.  

موهای جانم خیست. عرق سرد بالای جانم جاری شد. گمان می‌کردم که مرا به دار می‌کشند! دلم به سختی می‌زد. دست‌ها و پاهایم به لرزه افتادند. به تمام جانم سردی درآمد. باور کنید، که در زنده گی اینطور نشده بودم. عرق از سر و جانم جاری شد. تمام بدنم شت و پت عرق شده بود. کلمه‌ام را ادا کردم و خود را به خدا سپردم.  در ذهنم می‌گشت که حالا مرا به این زنجیرها از چت اتاق می‌آویزند!

سختی تاب دادن زنجیرها دور گردنم و بعدش هم درد اویختن تنم از چت را، پیش از پیش حس کردم. به راستی که انسان از سنگ کرده سخت‌تر است و از گل کرده نازک!

من هنوز از نماز خلاص نشده بودم و آن‌ها کار خود شانرا خلاص می‍‌‌‌کردند.

سه شب، این‌جا، به همین حال و روز، بالایم تیر شد. باز زنجیرها را باز کردند و ولچک را بسیار سخت به دستانم بستند. ولچک را قفل کردند و کلید آن را با خود شان گرفتند. باز مرا در داله پرادوی سبز رنگ انداخته و دروازه را به بالایم بستند.

بعد از این مرا گاهی در این صندوق فلزی عقب موتر و یا هم تنها به یک اتاق خاموش می‌انداختند که قصۀ آن دراز است.

این ساعت بسیار سختی بود. حدس زدن این حالات از تصور آدم بالاست. وقتت پوره نخواهد بود و نفس برای وقت نامعلومی در قید تن خواهد ماند! 

نفس در بدن قید خواهد بود، قطره قطره خون، زردی و مایعات بدن، همه اش به سوی سینه، گلو و سر و درون مغز جمع خواهد شد. چشم‌ها لُق لُق خواهد ماند، نفس کشیدن مانند موجودی خواهد بود که در چاه غرق شده باشد. دست‌ها به روی زمین مرده مرده حرکت خواهد داشت. چیزی به دست نخواهد آمد، ترقس استخوان‌های شکستۀ پای بسته و کش شده به سقف بلند خواهد بود و این جنگجوهای بی‌پروا، را همین‌طور ظالمانه، با زنجیرها بیشتر کش خواهند کرد و تا دلشان می‌خواهد فشار خواهند داد.

ساعت‌ها و ساعت‌ها در این دردهای سخت ذهنی می‌سوختم. ولی نه زمین آهم را می‌شنید و نه آسمان!

جز خود هیچ‌کس را نداشتم. من کاملاً با خود تنها بودم. به خاطرات گذشته پناه می‌بردم، اما این حالت دوزخی دوباره مرا به این وضعیت می‌کشاند.