با ارایه از هر آنچه تا حال گفته آمدیم و به توضیح آنها با مثال ها و جلوه های گونه گون پرداختیم ؛ میرسیم به پاسخ از این پرسش که آیا انسان را میتوان اشرف مخلوقات نامید؟ با روشنی میتوان گفت نه!نسان مانند دیگر موجودات عالم یک موجود زنده است به نام انسان ٬ فقط همین و بس. ما انسان های روی زمین همه با هم ژن های مشترک داریم ولی آنچنان که برخی تصور میکنند که گویا انسان ها با هم متفاوت اند چنین نیست هرچند از لحاظ فرهنگ و تبار چرا نه واضح است که فرق داریم و اما نٓژاد گوناگون هرگز نداشته ایم و نداریم و این وآژه یا کلمه نٓژاد ساخته و پرداخته خود انسان است که وجهه علمی ندارد و این ما هستیم که با در نظر داشت رنگ و پوست به نام های سفید ٬ سیاه ٬ زرد و سرخ خویشتن را رده بندی نموده ایم ولی با به کار گیری دی٬ام٬ای امروز ثابت شده است که آن تصور اشتباه بوده است و این که پس چرا رنگ جلد و پوست ما گوناگون به نظر میرسد بحثی است جداگانه که در این مقال گنجایش ندارد
.
حالا اگر به جمع بندی از طرح اشرف مخلوقات بودن برسیم باید قبول کنیم که با همه توانمندی هایی که در نهاد بشر موجود است و از آموخته هایش در سیر زندگی بهره میگیرد ولی شوربختانه هنوز بشر در فرایند نشیب و فرازی قرار دارد که نتوانسته است جایگاه اش را تثبیت نماید. انسانی که تا حال بیشترین پیش کسوتانش ادعا دارند ما از چهار عنصر یعنی آب ٬ خاک باد و آتش تشکیل شده ایم در حالیکه نتنها انسان بل همه زنده جان های روی زمین ماحصل و نتیجه حرکت و جنبش می باشد و این جنبش و حرکت سیزده میلیارد و هشتصد میلیون سال پیش آغاز شده است که در نتیجه به هسته های نخستین هیدروژن و بعد هلیوم حیات بخشیده است. این حرکت در اتم ها ؛ نتیجه میلیارد ها سال سفر آنهاست تا در نقطه یی از عالم که ما زمین اش نامیده ایم خلاصه می شود. دانشمندان فضایی به اتفاق آرا نظر داده اند که مادر همه موجودات روی زمین کهکشان هایی هستند که درنهایت به زمین حیات هدیه کرده اند و زمین مادر ما نه بلکه دایه ی ماست که در پرورش ما سهیم بوده و در دامانش پرورش یافته ایم. هر زنده جانی برای خودش سهمی برده و هر چه است به هستی خود ادامه میدهد و هیچ موجودی نسبت به دیگرش امتیازی ندارد. نمیدانم چرا ما انسان ها به خود این حق را میدهیم که خویشتن را اشرف مخلوقات قلمداد کنیم و فخرفروشی نماییم. ایکاش دانش و آگاهی ما انسان ها در آن حدی برسد و باشد که به همه ی موجودات هستی به دیده ی احترام بنگریم و در کنار هم زندگی شایسته تری داشته باشیم. به امید همای روز!

 پایان