یا فتاح

حضرت سید محمد داؤد الحسینی، شاعر، محقق، مرد بیدلگرا و قطبی از اقطاب خط و خطاطی، که دانش و بینش، این دو فضیلت انسانی و به تعبیر ابو المعانی میرزا عبدالقادر بیدل (نفس رحمانی) خوانده می شود، به شکل وحدانی، در هستی پربار و برکتش به ظهور پیوسته بود. همچنان در ده دهۀ اخیر خط و خطاطی بنام مبارکش گره خورده و نمای شخصیت اصلی اش شمرده می شود.

نکتۀ دیگر اینکه هر فردی از افراد انسان، متشکل از دو مرتبه است: مرتبۀ روحانی و مرتبۀ جسمانی. و یا به تعبیر دیگری، هر انسان در دورۀ زندگی اش دارای دو گونه اعتبار است که عبارتند از، اعتبارات اصلی و اعتبارات فرعی.

بدین حساب آنچه که فنا پذیر است اعتبارات فرعی و آنچه فنا نمی پذیرد اعتبارات اصلی بحساب می آید؛ چنانکه حافظ میگوید:

هرگز نمیرد آنکه، دلش زنده شد به عشق  -   ثبــت است در جـــریــدۀ عــالـــــم دوام ما

به تعبیر دیگر این دو هستی انسان را (من کوچک) و (من بزرگ) نیز عبارت میکنند و این ابیات مولانا نماینگر همین اصل است:

این تـویی ظاهــر کــه پنداری تویی   -    هست انـــد تــویی تــو از بی تـویی

این تویی اما نه آن تو کــه تن است  -     آن تــویی کــه برتر از ما و من است

جناب سید محمد داؤد الحسینی در پرتو موهبت الهی و حفظ آداب دانش و هنر خویش، بمرتبۀ بیمرگی رسید، و توانست که به گواهی آثارش، شخصیت اصلی خود را تثبیت نماید. قابل یاد آوریست که یکی از کار های فوق العادۀ او اینست که (سورۀ فاتحه و اخلاص) را با زیر و زبر، اسم و معۀ تاریخ در یکدانه برنج باریک نبشته است که نمونه از آن در موزیم کشور های چون ایران و عربستان موجود میباشد...

اشارات خود را بیاد آن سید معظم با این رباعی ابو المعانی بیدل بپایان میرسانم:

گـــر ذره عشقـی بکـمــــالست  ترا    -    صــــد عمـــر ابد در تــۀ بالست ترا

بی عشق گر آفتاب خواهی گشتن    -    هشـدار کـــه عــاقبت ذوالست ترا (1)

با احترام

حیدری وجودی

مشاور علمی و عرفانی تعالی در بنیاد خیریۀ حضرت مولانا جلال الدین محمد بلخی(رح) کابل، کتابخانۀ عامه، روز یکشنبه نهم حمل 1388 خورشیدی

-  در جلد 2 کلیات بیدل،  بخش رباعیات چاپ کابل، 1342، ص 14 و در جلد فوق العادۀ رباعیات، چاپ کابل، 1342، ص 16 رباعی با اندکی تغییر آمده است:

گـــر ذرۀ شــوقــی بخیــــالست  ترا

صــــد عمــــر ابد در تــۀ بالست  ترا

بی عشق اگر آفتاب خواهی گشتن

هشــدار کـــه عــاقبت ذوالست  ترا

                                        حشمت حسینی

منظومه یی از  استاد سید محمد داؤد الحسینی که به تتبع از مولانا عصمت بخاری سروده اند:

التمـــاسی کــه «حسینی»  ز  تـــو  دارد در دل

 بر مــزارش گـــذری آر  و  بسازش گــلپـوش

مزار مبارک استاد داوؤد الحسینی