|
کابل ناتهـ، Kabulnath
غزل های نشرشده
|
غزل (3) ای ساقی سرشار بده بادهء هورا تا دور کند درد سر زشت و نکو را از آمدن خضره ليلا جرس دل زنهار که او گم نکند راه گلو راه زان سو که خورد تيغ تجلی تو بر دل حاشا که مسحا نکند بخيه ء او را صد محشر عظما گزد انگشت ندامت ور عشق اگر شرح کنم يکسر مو را آنرا که دم تيغ شد انگشت شهادت سرچشمهء حسن ازلی ساخت وضو را عکسم بوجود آمده ز انوار جمالش جز حسن نکويی نسزد دردی نکو را يک سر ز خودی رفتن احمد بود اين بس لبريز بفرما ز کرم جام و سبو را
غزل (4) فراموشی مقام خاص باشد ائل تمکين را بسکر و جذب رنگينی بود ارباب تلوين را نشان از بی نشان جستن و رای حد اورا کست نيابد باد پايی روز ميدان اسب چوبين را ز شان لی مع الله پايه طاها بود عالی چه ميداند کسی اسرار کنج سين ياسين را ميان بزم رندان از کنار و گوشه نشنيدم که حبريل امين واقف نشد تقويم والتين را خم وحدت بور ما بجوش از راز سبحانی سرت گردم بچين ايساقيا اسباب پيشين را خلافت در وجود از حضرت ارواح ميباشد رسولش عشق ابليسش خرد منکر مشو اين را بخط احسن الحسنای او احمد تماشا کن ندارد يکسر موی بخود ايراد تحسين را
غزل (5) شبنم جانست امشب نم رياحين مرا طور باشد بيستون شرط شيرين مرا نقطه شد ثابت بمرکز پردهء از رنگ ريخت جلوه و ناز و ادا و طرز و تمکين مرا باورت گر نيست بشنو از گواه غيرتم قاضی ديگر بود دعوای پيشين مرا جلوه را کو ادايش پی مثالی ها بود خود شب قدر است معنی خال مشکين مرا ديده ام ناز تا طرف بشکس تنش از شکستن شد بنا مضبوطی دين مرا کاسه ء زرين خورشيد است بر دست فلک صد فلک باشد گدا جام سفالين مرا جام عالم نيست جز عکس جمالش احمدا بيخودی عينک بود چشم خدا بين مرا ادامه دارد...
*********** |
