روشن نیکی را که سایت همه پسند کابل ناتهـ، مبنی بر گرامیداشت اهل فرهنگ و هنــــر گزیده است، از هرباب ستودنیست چنانکه صاحب این قلم به کرات از طریق رسانه های جمعی و نشریهء تیلفونی خویش که همه روزه در تورنتو ـ  کانادا نشرات دارد، آرزو برده ام که اهل فرهنگ و بخصوص هنرمندان در حیات شان باید مورد ستایش و قدردانی واقع آیند نه اینکه آنها را مانند مرحوم زلاند، مرحوم خانم ژیلا و شادروان ترانه ساز ـ پس از مرگ به ماتم بنشینیم و صفحات روزنامه ها و برنامه های تلویزیونها را در فقدان آنها پر سازیم.

چنانکه شاهد هستیم این تارنما، در پهلوی گرامیداشت از نخبه گان فرهنگ، در ماه های پسین از مقام هنری جناب چیت رام را که پنجه های جادویی دارد و این این استعدادش را از گزند روزگار دور آرزومیکنم، تجلیل به عمل آورد. و اینک از هنرمند برزگی موسیقی کشورمان که عمرش را از خداوند دراز میخواهیم، استاد محمد حسین آرمان قدردانی به عمل می آورد و از جمع دوستان و هنرمندان چند بعدی، از این حقیر نیز دعوت ارسال پیام و یا خاطره نمود.

اینجانب که از سال ۱۳٢٤در جمله دیگر ترانه خوانان، راهی رادیو کابل (واقع پل باغ عمومی) گردیدم. اولین آهنگم در سال ۱۳۳۷ از امواج این رادیو به نشر رسید درست ازهمین برههء زمان با جناب استاد محمد حسین آرمان آشنا شده ام.

استاد با موهای خرمایی رنگ تاب خوردهء شان که هنوز دانش آموز مکتب رو بودند، نه تنها از آواز گیرا و آهنگین برخوردار بودند، بلکه با نواختن توله یا «تونت» نیز دلها را تسخیر میکردند. این اله موسیقی را به چنان مهارت می نواختند که با گذشت زمان اندک، شماری از جوانان علاقه مند را به تدریس و آموزش آن نشستند که از جمله میتوان جناب هربنس سنگهـ بیوص و بنده را یاد کرد.

استاد ارمان، افزون بر کارهای موسیقی، در کنار برادر شان شادروان محمد ابراهیم نسیم، با تیاتر آن زمان نیز همکاری و همدلی داشتند و درواقع سرآمد هنرمندان آن وقت محسوب میشدند.

 پسانها پس از فراگیری فنی و مسلکی گیتار استاد باردیگر گل سرسبد هنرمندان شدند و در سالهای اخیر، در غربت سرای سویس با همنفسی بیدریغی فرزند هنرمند شان خالد آرمان، کارهای دقیق تر در بخش گیتار و رباب انجام داده اند که مورد جلب و جذب بسیاری از علاقه مندان اروپایی گردید. خوشبختانه در نتیجه تلاش خانواده آرمان است که در بسا از کشورهای اروپایی و امریکا نغمه ها و آهنگ های افغانی شنوینده فراگیرتر دارد.

یکی دیگر از تلاش های پربار این استاد گرانمایه، تدریس در لیسه موزیک و گشاهش کورس های موسیقی بود که جوانان زیاد را در عرصهء تارنوازی، ضرب نوازی و آوازخوانی پرورده اند. چون این قلم، در سال ۱٩۸٢ ناگزیر به ترک اجباری میهن شد، آگاهی دقیق از سرنوشت دبستان موسیقی و آن کورسها ندارم.

یکی دو باری فرصت آن دست داده است که با جناب آرمان تیلفونی درددل نمایم و یادآوری از گذشته های خاطره برانگیز دست کم موجب خوشنودی مان گردیده.

آوانیکه در سال روان میلادی از بیماری شان آگاه گردیدم سخت اندوه برمن غالب آمد شادمانم که به فضل خداوند بزرگ اکنون به خانه برگشته اند و خداوند سایهء شان را بر خانواده «آرمان» و خانواده واحد هنرمندان افغانستان کم نکند.

در فرجام باردیگر برای استاد گرامی محمد حسین آرمان صحت و سلامتی آرزو میدارم راهشان هموار و پر از گل های نازنین هنر موسیقی خواهانم.

روح شادروان محمدابراهیم نسیمر، برادر ارشد استاد آرمان، که هنرمند برجسته بودند، از باره گاه ی الهی شاد خواسته فردوس برین جای شان باد.

آمین و السلام.