در حاشیهً رویداد های اخیر ایران

  یکی از نکات موفقیت آمیز سیاست های جمهوری اسلامی ایران در طی سی سال ، بعد از انقلاب 1979 ، همزیستی ومشارکت جناح های مخالف رژیم و جلوگیری ازعلنی شدن بیشتر اختلافات درونی بوده است. هرچند که همهً جناح ها با هم اختلافاتی داشتند ودر پی انحصار قدرت به خود بوده اند؛ اما تضادی که اکنون به برخوردهای اخیر رسیده است، نشاندهندۀ ایجاد شگاف در سطح حاکمیت وشکست آن سیاست است .

حالا نیز چنان معلوم می شود که دیپلوماسی پنهان و مذاکرات پشت پرده، میان رهبران جناح های مختلف ، در جریان است؛ چون هیچ یک از جناح ها خواهان تغییرات و تحولات بنیادی در نظام سیاسی ایران نیستند ودر میان خویش موارد مشترک بسیار دارند، ازینرو به هر شکل ممکن جلو اعتراضات احتمالی آینده و رادیکال شدن جنبش را می گیرند .

برای هر جناحی ، مردم نیروی ذخیرهً برای اعمال فشار به جناح های مخالف است ، و اما اگر مردم خواست های مستقل واساسی خویش را ، به غیر از آنچه که رهبران می خواهند ، مطرح نمایند ،همهً این جناح ها با تشکیل اتحادی میان خویش،برای سرکوب خواست های برحق مردم ، دست اتحاد و برادری به هم می دهند .

با آن هم ویژه گی رویدادهای اخیر دراین است که، اکنون جمهوری اسلامی به لحظهً دشواری از حیات سی سالهً خود رسیده و با بحران های شدید سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی روبروست . اعتبار آیت الله خامنه ای ، به عنوان رهبر مذهبی ، متزلزل گردیده و دیگر آن مشروعیت وتأثیر گزاری قبلی را از دست داده است . درحالیکه  رفتاربی ملاحظه و ماجراجویانهً احمدی نژاد ، ایران را در سطح بین المللی به انزوای بیشترکشیده است ، پروگرام غنی سازی یورانیم ،هیزم بیشتری به این آتش می ریزد .

 در رویداد های اخیر، آنچه که تظاهرکننده گان را به هم پیوند می داد ، نه موسوی و دیگر جناح های داخل دولت و نه هم سازمان های سیاسیی دیگری بودند ، بلکه مخالفت با گروه حاکم بود که خامنه ای و احمدی نژاد نمایندهً آنهاست .

 موسوی و دیگر گروه های اصلاح طلب نه تنها خواهان نابودی رژیم نیستند ، بلکه در پی نجات آن ، با آوردن اندک تغییراتی در ساختار های حکومتی با تحقق رفورم هایی هستند که بتواند بقای رژیم را تضمین کند و از احتمال قوی شدن وافتادن آن در تحت رهبری محافلی که جدایی دین از دولت را خواهان هستند، جلوگیری نماید.  موسوی ، ودیگر رهبران اصلاح طلب ،از درون حاکمیت نظام بیرون آمده اند و به آن وفادار اند .اما امروز نفوذ این جناح در حکومت بسیار ضعیف و بناًبر آن آسیب پذیری اش در برابر حملات اصول گرایان بیشتر است. و جناح حاکم ، با دردست داشتن اهرم های قدرت دولتی و منابع اقتصادی ، دست بالاتری درین کشمکش ها دارد .

مردم از روی دل خستگی، ناچاری و به امید اندک تغییری در زندگی خود ، به اصلاح طلبان راًی داده بودند که آن هم برباد داده شد . زیرا طرفداران ابقای احمدی نژاد،رأی بیشتر را به صندوق های او ریختند وآرای مخالفین را بیرون کشیدند . در حقیقت میشود گفت که پای کودتای انتخاباتی در کار بوده و با آرای مردم معامله صورت گرفته و آن طوری که نهاد های اصلی قدرت می خواستند ، احمدی نژاد را بر مسند قدرت برگزیدند .

آیت الله خامنه ای در خطبهً نماز جمعه به روز نزده هم جون ، به تایید مجدد انتخابات و برنده شدن احمدی نژاد پرداخت و به نیروهای اصلاح طلب هشدار داد که مسئوولیت عواقب به دوش آنها خواهد بود و از مردم خواست به اعتراضات خیابانی خاتمه دهند.

این در واقع اعلام آمادگی دولت برای مقابله با هر نوع اعتراضی و فرمانی بود به نیروهای ضد شورش و پولیس که به سرکوب اعتراضات مبادرت ورزند .

جناح اصلاح طلب نیز، بعد از هشدارهای خامنه ای ، در برآوردن مطالبات شان پافشاری کردند و این اولین باری بود که رهبرانی از درون نظام در برابرولایت فقیه می ایستند و آنرا به چالش می کشند و از فرمان رهبر سرپیچی می نمایند. نباید از نظر دور داشت که سقوط ولایت فقیه سقوط جمهوری اسلامی را به دنبال خواهد داشت و جمهوری اسلامی نیز نمی تواند بدون موجودیت ولایت فقیه دوام بیاورد.

(افزودنی هستیم که این مشابهت  را می توان بین جمهوری اسلامی ایران و امارت اسلامی تحریک طالبان مشاهده کرد. در آنجا فراقانونی بودن جایگاه ولایت فقیه ودرینجا امیرالمومنین نمایندهً حکومت عدل الهی و فرد مافوق دولت  . )

هشدار های خامنه ای در واقع دو چشم انداز را فراراه اصلاح طلبان قرار می دهد: یا اینکه تمکین کنند و راه معامله در پیش گیرند و جناح حاکم نیز با اندک دستکارییی دستگاه نظام ، آنهارانیز در قدرت سهمی  بدهند و یا اینکه قهرا" سرکوب خواهند شد و هیچگونه تغییری در موضع گیری خامنه ای و احمدی نژاد به وجود نخواهد آمد.

 امکانات چشم انداز دوم به واقعیت بیشترنزدیک است. چون از همین حالا، مقدمات به محاکمه کشانیدن موسوی وپرونده سازی برای او را آغاز کرده اند و جمهوری اسلامی نیز نیازمند یک تغییر جدی است تا بتواند موجودیت خودرا حفظ کند . دولت  نمی تواند یک مرکز قدرت دیگر را، به نام اصلاح طلبان ، تحمل کند. بنا برآن  سرکوب سیاسی ، اجتماعی ادامه خواهد یافت. نوعی حکومت شبه نظامی به وجود خواهد آمد ، فضای پولیسی و تفتیش بیشتر عقاید تشدید خواهد شد . دستکاری و تغییردر قانون اساسی به منصهً اجراً در خواهد آمد و طرح مادام العمر شدن ریاست جمهوری احمدی نژاد  ریخته خواهدشد .چون تجربهً انتخابات دوردهم را ،حتی درهمان سطح نمایش، نمی خواهند بازهم تکرار نمایند.جمهوری اسلامی با بحران مقبولیت بیشتر، در سطح ملی و بین المللی، مواجه خواهد بود. ایران بیشتر از پیش منزوی خواهد شد . روابط بحران آمیز با غرب ، امریکا و اسراییل ،تا سرحد جنگ ، پیش خواهد رفت که این خود به حاد شدن بیشتر تضادها و ضعیف شدن بیشتر نظام می انجامد .

آنچه مسلم است که ،جمهوری اسلامی به دوران قبل ازین انتخابات بر نمی گردد . رویداد های اخیر، و برخوردهای جمهوری اسلامی به آن، بیانگر آن است که زمام داران هر حرکت و جنبشی را به سختی سرکوب می کنند و تنها قواعدی را می پذیرند که از پیش ساخته و پرداخته اند . آن عده مردمی هم ، که بنابر هر دلیلی از پی جمهوری اسلامی روان بودند ، از آن فاصله می گیرند که این ها می توانند پایه های لرزان جمهوری اسلامی را بیشتر از پیش لرزان ترسازند .

 هنگامی که به تجارب ملت ها وافت وخیز حق طلبی های  شان مینگریم ،این نتیجه را بخوبی درمیابیم که با دیدن شکست موقتی ،نابود نمی شوند. آنچه مردم ایران انجام دادند، تحسین برانگیز بود. خواست مردم قوی تر از ماشین سرکوب است. مردم ایران در طول تاریخ حماسه هایی از جانبازی ، استقامت و پایداری آفریده اند و خالصانه به وطن شان عشق می ورزند و به آینده تابناک و درخشان آن امیدوار هستند . به رغم پیروزی های موقتی دیکتاتوران، از آنجایی که ادامۀ رژیم موجوده غیر قابل قبول شده است، واز آنجایی که شگاف ها در دولت بیشتر شده ومردم ایران نشان دادند که چالش های قوی تری را میتوانند در پیش گیرند، قاطعانه میتوان گفت که این نظام را توفان های دیگری از جای برمیکند.