کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از همین شاعر وارسته:

 

 

سرود کوهسار

 

 

کابل

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

استاد خلیل الله خلیلی

 

مرگ آرزوها

 

 

 

 

مرده باد این آرزوهای سیـــــاه

مرده باد این دشمنان جـــان من

مرده باد این درد درمان ناپذیر

مرده باد این رنج بی پایان من

 

هر قدر من پیر میـــگردم دریغ

آرزوهایم جری تر می شــــوند

هرقدر من میشوم زار و نحیف

این سیه کاران قوی تر میشوند

 

ای جنون، رحمی به حال زار من

پاک کن این لوح زنــــگ آلود را

همتی ای مرگ، تا ویــــران کنی

این بنای شـــــــــــوم دوداندود ار

 

آرزوها موجهای زندگیــــست

جنبــــشی دارند و آرامی کنند

هر نفس پیدا و پنـهان میشوند

هر زمان آغاز و انجامی کنند

 

در دل این موجهای ناشــــــــــکیب

زیر این دریای ظلمت آفــــــــــرین

گوهر زخشنده غیر از عشق نیست

تابناک و روح بخش و دلنـــــــشین

 

عشق، ای شاخ گل زیبای من

نوبهار صد تمــــــــــنای منی

در دل من می نهی نورحیات

بوســــــــه گاه آرزوهای منی

 

عشق، ای تو کیمـــــیای زنده گی

«ای طبیب جمله علت های من»

شعر من، مضمون من، الهـام من

شور من، مستی من، صهبای من

 

مشعلی در سینــــــــــهء من برفروز

درشب غم خــــضر راه من تو باش

چول دل من مطلــــــــــع انوارتست

بعد ازین خورشید و ماه من تو باش

 

 

 

 

 

برگرفته شده از کتاب برگزیدهء شعر معاصر افغانستان

 

***********

بالا

دروازهً کابل

شمارهء مسلسل ٢۸                           سال دوم                                   می ٢٠٠٦