نصیرمهرین

با توجه به میزان نفوذ وتسلط شاهان وامیران درافغانستان، سخن ولزومدید آنها "شرعی" بوده است. اگر احمد شاه درانی با انگیزه های مادی وبه دست آوردن چنان منابع که به تحکیم موقعیت اش بیفزاید، راه یورش به هند را با پوشش شرعی ومسلمان سازی در پیش گرفت و خون بسیار ریخت، فرزندش تیمورشاه نیز با تکیه بر شریعت به خوشگذرانی و زنباره گی و نتایج حاصلۀ فرزند زایی مصیبت بار پرداخت. بعدتر هم هیچ یک از فرزندان ونواده گان او نبودند که شریعت مورد علاقۀ خود را رهنمای کوشش های ویرانگر قرار نداده باشند.
شریعت خونبار امیرعبدالرحمن یا آرایش مطلقۀ شخصی، با تکفیر پیروان مذهب شیعه با تمام پیامدهای دیرپای، تصویر چهرۀ آن امیر قهار است که ستانیدن جیره وخاک فروشی را نیز جنبۀ شرعی میداد.
با گذشت زمان که اجتماع انسانی با پیچیده گیهای بسیار و بالتبع پرسش ها و پاسخجویی های بیشماری مواجه شد، تحولات اجتماعی، رویکرد به چارچوب دیگری را نیز مطرح کرد که نگریستن به قضایا و دادن پاسخ و جستن راه حل را میتوان خارج از حوزۀ دینی در نظر گرفت. زیرا فقیه ها در حالی در ارائه وتوضیح تفسیر و نظریات با هم اختلاف دارند واختلافاتی را بر جای نهاده اند، جامعۀ رشد دیدۀ انسانی پاسخ های خود را از آنها به دست نمی آورد. چنین بود که در زمان شاهی امان الله خان که سخن بیشتر از وضع لوایح و قوانین رفت، زمزمه های موازی حاکی از نارضایتی شکل میگرفت. هر اندازه نگرانی قشر"شریعتمدار" از بی توجهی به شریعت ابراز میشد، شاه بیشتر به شریعت وفیصله های شرعی روی می آورد وهر اقدام وتصمیمی را رنگ شرعی میداد.
وتا حال در گونه های مختلف چنین تمکینی برای خود تکیه گاه شرعی جسته است ک با هزار رنگ جلوه میکند.
اما جای آنچه به ویژه در زمانه یی که جامعه به قوانین متفاوتی نیاز دارد، خالی مانده است، دنبال کردن پیامی است ک با وضاحت وصراحت بگوید: شریعت تان نصیب خودتان! شما شریعتمداران، توجه کنید که کار و محدودۀ اشتغال در زمان پیغمبر اسلام با اوضاع فعلی متفاوت است. صد ها ملیون زن پای دربوت های مورد علاقۀ خود میگذارند، چه صدادار وچه بیصدا. کجای زمان پیغمبر اسلام سخن از صدای بوت زن را در شریعت به شما فرستاده است؟ و موارد دیگر.
اینکه چنان پیامی در افغانستان جای تأثیر گذار نیافته است، گذشته از رشد فزایندۀ گونه های مختلف پیروان انواع شریعت، همراه با بهره گیری کشورهای منطقه و قدرت مند؛ خود سانسوری زیانبار و همسویی با مسیر آب، هم سبب ساز آن شده است. ازینرو کار روشنگرانه، کار اساسی و از بنیاد متفاوت با کار گروه پس ماندۀ طالب، این هم است که چار چوب ادارۀ امور خارج از ادعای شریعت همچو گروه ها در نظر گرفته شود. چار چوبی که این انصاف را نیز داشته باشد تا ملاها از طریق کار نان بخورند، نه ازحاکمیت شریعتی که بر ریش وحجاب زنان، موی انسانها، نمازهای اجباری، شکنجه های وحشیانه، تبعیض های جنسیتی، زبانی، قومی و . . . برای آنها نان میدهد. نه از شریعتی که رئیس سازمان امنیت یک کشور بد خواه افغانستان، دست پرورده گان را کمر می بندد.

رهایی اساسی و دارندۀ دورنما برای مردم افغانستان، طرح چنین مطالبات را تقاضا دارد.
000