|
۳
بیمارسرانِ کینه دل
هنگام تأمل بر سیر کینه ورزی های گوناگون و تاریخی در افغانستان، نمونه های
بی شماری را با انگیزه ها و خشونت زایی آنها می یابیم. آن نمونه ها را در
فرصت دیگری انتشار خواهم داد. اما اکنون به آن مواردی اشاره می شود که در
هیأت کینه دلی و بیمارسری شبکه ی انسان آزار طالبان چهره نموده است. گزارش
های متعدد حکایت از آن دارند که در مناطق مرکزی کشور، آنجاهایی که طی زمان
های طولانی با پشت کار و زحمات بسیار مردم برای کشت و زرع مساعد شده و
دارنده ی آب و هوای خوب اند، طرف علاقه ی طالبان قرار گرفته، مردم محل با
ایجاد ارعاب و تهدید کینه ورزانه وادار به بیرون شدن می شوند.
این کینه و تبارز خشم از آموزش دیده گی های مبنی بر خصومت قومی علیه ملیت
هزاره ی کشور برخاسته، بعُد آموزش مذهبی – شیعه ستیزی را به نمایش می گذارد
که اعضای شبکه طالبان با آن پرورش یافته اند. کارکردی که هر روز سخن از نسل
کشی هدفمند دارد. در حالیکه مردم در معرض کینه ورزی، اسباب کینه ورزی و
انتقام گیری را فراهم نکرده اند. این همه گردن بریدن ها و انداختن اجساد در
محل بود و باش ساکنان مناطق، دقیق نفرت و جهلی را ابراز می کند با اندیشه و
افکار غلط و غیر انسانی در کلــه ی طالبان جای داده شده است.
چهره ی دیگر کینه ورزی طالبان علیه آن بخش مردم شمالی و شمال کشور به ویژه
مردم پنجشیر ظاهر شده است که در دستگاه دولت فاسد قبلی صاحب امتیاز و زر و
زوری نشده بودند. آنانی که در اعمار قامت فساد، زیر شانه های کرزی و غنی را
گرفته بودند، با آسایش به بیرون از کشور خزیدند. اما طالبان با جهل و کدورت
بسیاری از توده های مظلوم و فقیر و یا خانواده های کشته شده گان را که شامل
قندهارو مناطق دیگر نیز می شود، پیهم آزار می دهند و در زندان ها شکنجه می
کنند.
به این ترتیب بالای بخشی از مردم یک محل و قوم جنایت بارترین ستم را اعمال
کرده، آنها را در معرض نابودی قرار میدهند.
نقش آن زندانیان طالبان که از سوی کرزی و غنی با دادن ناز، لباس های نو
وجیب خرچ از زندان آزاد شدند، در انتقام گیری از کارمندان پائین رتبه ی نیز
بسیار مشهود است.
احمد رشید نویسنده پاکستانی برداشت اش را از زندانیان رها شده ی طالبان
چنین می آورد:
«مردان جوانی که سال ها در زندان گوانتانامو یا زندان های افغانستان زندانی
بودند، پس از آزادی از آن زندان ها، موضع سرسختانه و خصمانه را در شوراهای
جنگی طالبان در افغانستان اِعمال کردند. آنها در برابر طالبانی که از زنده
گی راحت در قطر یا پاکستان برخوردار بودند، رفتار خشونت آمیزتر را در پیش
گرفتند. این طالبان تندرو که تمایلی به تشکیل دولت مشترک با رژیم کابل هم
نداشتند، خواستند انتقام هم بگیرند. هنگامی که در سال ۲۰۲۱ به کابل حمله
کردند، برخی از طالبان لیست وزرا، مقامات دولتی، افسران ارتش و پولیس و
همچنین خبرنگاران را با خود داشتند که می خواستند آنها را دستگیر و بکشند.
آنها دروازه های منازل بسیاری را زدند تا افراد مورد نظر را بیابند و
بکشند. با این عمل ترس و دهشت گسترده یی را ایجاد کردند.»(*)
در حالی که مقامات بالا، پیشتر از دیگران در طیاره ها جای گرفته بودند،
کارمندان ناتوان و فاقد امکان فرار و یا به این نتیجه رسیده که سهم و
تقصیری در زندانی کردن طالبان ندارند، طرف کینه ورزی و خشم بیمارگونه
وجاهلانه ی این سنگدلان قرار گرفته، کشته شده و یا در زندان ها شکنجه می
شوند.
***
*- Ahmad Rashid.Taiban.Die Macht der Afghanischen Gotteskrieger..
ص 17. نسخه ی دارنده ی افزوده ها بر چاپ های پیشین و انتشار یافته در سال
2022. برگرفته از ترجمه ی آلمانی. چاپ مونش. آلمان
|
