باقی سمندر از هامبورگ

یازدهم دسامبر 2005

       ما هم انسان هستیم

دیروز   برابربه  دهم   ماه دسامبر  یا نوزدهم قوس 1384 بساعت ده صبح  عده بیشتر از هزار نفر افغانها در شهر هامبورگ  به زیر شعار« ما هم انسان هستیم »  جمع شده و بعدا با تظاهرا ت و راه پیمایی  در خیانهای مهم مرکزی شهر هامبورگ توجه شهر وندان را به ظلم و بی عدالتی ای که دفتر اقامت خارجی ها و سنا تور داخله هامبورگ بر ضد افغانها روا میدارد، جلب نمودند. 

 در این تظاهرات هندو و مسلمان و سکهـ، دوش بدوش هم قرار داشته و خواستار حق اقامت در جرمنی و بر ضد اخراج اجباری ا فغانها از المان، سخنرانی ها نمودند و شعار میدادند.

پیر وجوان ، مرو زن ، پشتون وتاجک ، هزاره و ازبک ونورستانی و عده ای افغانهای ایکه شهروندان افغانستان و جرمنی اند با افغانهائی که هنور هیچ اجازه اقامت ندارند ، دوش بدوش همدیگر حرکت میکردند.

کودکان در آغوش مادر و یا پدر ویا در ریگشا ها  و در پیشاپیش تظاهرات دیده میشدند. در جریان تظاهرات خانم شوارتس یک تن از فعالین ایکه همیشه مدافع پناهنده ها بوده و از حق زنده گی و اقامت خارجی ها به شمول افغانها دفاع میکند ، سناتور داخله هامبورک را مخاطب قرار داده وگفت که :

« آقای ناگل من به عنوان شهروند هامبورگ بشما میگویم که شما قانون را نادیده گرفته و افغانها را اخراج کرد ه اید.

در هفته های پیشتر خانم کپور را به زور اخراج نمودید و تا جایکه ما با وی ارتباط داریم ، وی فعلا در یک معبد در کابل زنده گی میکند. آیا معبد جای زنده گی نمودن است ؟

اقای ناگل جای شرم است که افغانها را بزور اخراج میکنید .  روز چهار شنبه سه نفر افغان بنام های منوره ، نصیر و نصیحه را به زور از المان اخراج کردند، حالانکه فیصله محکمه عالی یا دیوان عالی هامبورگ بر ضد اخراج بود. در این جا قانون شکنی وجود دارد »

یک  خانم با چشم های اشک آلود از میان تظاهرات به طرف دستگاه پخش آواز نزدیک شده و در بلند گو با انکه یک کودک اش در آغوش اش  داشت و کودک دیگرش نیز وی را در تظاهرات همرایی میکرد ،؛ گفت :

« دیشب  پولیس هامبورگ به خانه خواهرم  یورش آورده بود و خواهرم را با کودکان اش بزور از خانه بردند تا انها را از المان خارج نمو ده و به افغانستان بفرستند. »

یک خانم دیگر گفت که « تا حال از جمله کسانی را که اخراج نموده اند ، دو جوان را در شهر کابل کشته اند ،  قاتلین فکر میکردند که این جوان ها از جرمنی امده اند و پول دارند.، حالانکه این جوان ها

اخراج شده بودند. تاحال من این موضوع را نه گفته بودم ، زیرا نمی خواستم که خانواده ها پریشان تر گردند.»

یک د ختر جوان سخنرانی نموده و گفت که :

« در افغانستان استبداد بیداد میکند.  تعداد از زن ها خود را  در هرات به آتش کشیده اند ، تعداد از زنها در بغلان و بدخشان سنگسار شده اند ، نادیه انجمن را شوهرش زیر مشت و لگد کشته است ،  نطاق تلویزیون طلوع را کشته اند ، در افغانستان هنوز امنیت وجود ندارد  و...از اینرو ما خواستار ویزه و اقامت در المان بوده و برضد اخراح اجباری میباشیم. »

یک تن دیگر گفت که :

« آقای ناگل شما به سر نوشت دو سناتور ی دیگر گرفتار میشوید و دیری  نخواهد پایید که شما هم ازکرسی قدرت   به پایین بیافتید . ما خواستار حق اقامت برای افغانها بوده و برضد اخراج اجباری هموطنان خود  میباشیم. در افغانستان هنوز فوندامنتالیسم و تروریسم بیداد میکند ، این افغانها را که اخراج میکنید به کجا بروند، کی زنده گی اینها را تضمین می کند ؟ »

مظاهره چیان با کف زدنها از سخنران ها استقبال مینمودند.

یکی دیگر از سخن رانها گفت که :

« اقای اعظم داد فر وزیر مهاجرین و برگشت کننده ها در هامبورگ آمده بود و با او دو ناگل سناتورداخله هامبورگ یکجا در یک رستورانت نان شب خورده است و درجریان نان خوردن با آقای اودو ناگل موافقه نموده است که در مقابل اخراج افغانها مخالفت نمی کند. پس دست او دو ناگل و اعظم داد فر یکجا بوده و موافق اخراج ا جباری افغانها اند.  اعظم داد فر خودش در هامبورگ زنده گی میکرد وحالا وزیر است . »

یک تن  دیگر از مظاهره چیان می  گفت که :

«    همین چند روز پبش خانم کپور را به زور به افغانستان روان کردند، او فعلا در معبد هندو ها در کابل به شرایط بسیار بد شب  و روز می گزراند. او مریض شد و برایش در بدل یکهزار و جهار صد افغانی فقط بک سیروم داده اند با سوزن کهنه ای زنگ زده . بنا به گزارش سازمان دفاع از حقوق بشر و سایر گزار ش ها فعلا در کابل شصت هزار کودک یتیم وجود دارد .  برای هر پنجاه هزار نفر کودک فقط یک داکتر وجود دارد ، هنوز کودکان اختطاف میشوند ،  بیشتر از هفتصد هزار نفر زن بیوه در افغانستان وجود دارد.  بیشتر ازهشت ملیون ماین ضد پرسونل در افغانستان فرش شده و هر لحظه قربانی میگیرد. زن ها در وقت زایمان میمرند ، کودکان در اثر مریضی اسهال می میمرند.  بیشتر از سی هزار جوان پارسال در دانشگاه ها راه نیافتند.  امسال باز چهل هزار جوان که باید در دانشگاه ها راه یابند ، در فکر آنها کسی نیست.

آب نوشیدنی یک شی لوکس است. در مرکز کابل برق، وجود ندارد. همین حالا وزیر انرژی و برق در تاجکستان رفته تا برق خریداری کند . در شهر کابل و سایر شهرها مشکلات زیاد است. تنها دو صد هزار نفر در افغانستان از یک جا به جای دیگر در کوچ کشی اند و در حالت آواره گی و سرگردانی بسر میبرند . بیشتر ازسه ونیم ملیون نفر مهاجر از کشورهای پاکستان وایران به افغانستان برگشته اند و هنوز از امنیت ، خانه ، لباس ، کار و درس و تحصیل ، دوا و داکتر محروم اند . حتی مکروریان ها مرکز گرمی ندارند .

در افغانستان امنیت وجود ندارد. در شهر کابل انفجار ها رخ میدهد .  باوجود تعداد بیشتر از ده هزار نفر قوای ناتو در افغانستان یک عسکر المانی کشته میشود و جسدوی را به المان انتقال میدهند. عسکر سویدنی زخمی شد و حالا فوت کرده و جسد وی را به اروپا و به سویدن می فرستند . عساکر امریکایی که مجهز با تمام الات وابزار دفاعی و تعرضی اند ، کشته میشوند ، پس  زنده گی این افغانها یی را که به زور اخراج می نمایند ، کی ها. چگونه تضمین مینمایند ؟

شما میدانید که بخشی از وزرا که از اروپا و امریکا   برگشته اند، بلند ترین معاش های خود را به دالر و اویرو بدست می آورندو محافظین رنگارنگ دارند، با انهم هنوز زن و فرزندان شان دراروپا و امریکا بسر می برند. اگر وزرا کابل را واقعا مصئون فکر میکنند ، پس لطفا اول سرمشق شوند زن واولاد خودرا به کابل فراخوانند تا دیگران ببینند که این آقایون در جان خود سوزن میزنند و در جان مردم جوال دوز را.

چند روز پیش در حین سخنرانی در محفل ای وزیر شهدا و معلولین ، تعدادی زیادی از شهدا و معلولین با چوب عصا و چوکی ها ی متحرک شان  بر ضد وزیر خانم صدیقه بلخی اعتراض کردندو خواهان حق خود شدند و جلسه را برهم زدند، پس در کجا شرایط مساعد است؟

باید به جوانان و کودکان ما شرایط در المان مساعد گردد تا درس و تحصیل خود را دامه بدهند و به پایان برسانند و بعدا داوطلبانه در وقتی که شرایط مساعد گردد به افغانستان برگردند و مصدر خدمت نیک به خودو جامعه ووطن گردند. من مخالف اخراج اجباری هستم وبرای همه حق ویزه و اقامت را خواهانم»

 مظاهره چیان با کف زدنهای ممتد  سخنان را بدرقه کردند.

در یک گوشه شهر تعداد کثیری ار طرفداران دفاع از حقوق بشر که مظاهره جداگانه داشتند ، به صف مظاهره افغانها پیوستند و با سخنرانی هایشان عملکرد سنا تور داخله المان را محکوم کرده و شعار میدادندکه :

« آزادی حرکت و سفر ، حق اقامت و حق مساوی برای همه » 

« همه ما بسویه جهانی باید برای بدست اوردن حقوق خود مبارزه نماییم »

مظاهره کننده ها میگفتند که

« در سال 1948  از طرف ملل متحد اعلامیه دفاع ار حقوق بشر اعلان گردید و در ماده سیم آن اعلامیه اجازه کار و اجازه پناهنده گی از جمله حقوق مطرح شده بشر است. »

 مظاهره کننده ها طرفدار اجازه اقامت  به پناهنده ها و مخالف اخراج شان بودند.

از اغاز تا فرجام مظاهره خوشبختانه  دو وکیل مدافع زبر دست که یکی خانم ا ی  ارنا  هیپ  است با کودکانش  در صف  مظاهره کننده ها دیده میشد و دیگری اقای تورستن بوش بیک است که تظاهرات را همرایی میکردند و این هردووکیل اقامه دعوا برضد سناتور داخله المان و دفتر اقامت خارجی ها نموده و این دفاتر رامتهم به قانون شکنی کرده  اند. تورستن بوش بیک گفته است  که « عملکرد دفتر اقامت خارجی ها ار سرحد گذشته است »

مظاهره بساعت ده صبح فراخوانده شد بود و بساعت دو بعد ار ظهر با موفقیت بپایان رسید . در جریان  مظاهره بارها اعلان گردید که  از این بعد تظاهرات در هر چند هفته یکبار در هامبورگ برگزارمیشود و امید واریم که هموطنان ما بیشتر از همه وقت در تظاهران شرکت نمایند.

قرار است بروز 24 دسامبر بازهم در هامبورگ  مظاهره ای سازماندهی گردد.

همچنان باید بخاطر بسپاریم که  هر روز پنجشنبه  از ساعت ده تا یازده صبح  در مقابل دفتر اقامت خارجی ها  اجتماع ای بنام « پیره  اخطاریه » سازمان داده میشود.

تظاهرات با موفقیت بپایان  رسید و همه متفقا بران بودند تا اعتراضلت را ادامه و گسترش بدهند.

یار زنده و صحبت باقی

                                                                                  **************