چهارشنبه

آن روز كه دستم

رنجِ كار را حس مي­كرد

كلاغي شوم این­جا بانگ برداشت و

زهرِ نان در گلويم نشست

تا به سوي نفرتِ خانه برگردم.

شب، سياه بود

و جنگِ مرگ و زندگي

تنها وحشت مالِ من شد

و لذت مالِ او؛

سحر براي او چه خوب بود،

ولي قار قار كلاغ

نانِ مرا آجر كرد.

از اين به بعد،

سحر؛ يعني عذاب

و نوشيدنِ آخرين قطره­هاي آب.

چهارشنبه؛

روز رنگ باختنِ يك مفهوم

روز تصورِ بي­مصداقِ پدر؛

چهارشنبه

ديگر روزِ خدا نيست.