|
|
داکتر رازق رویین
بودای بامیان
استاده بود پیکر بودای بامیان آن پاسدار فرهء فردای بامـــــــــــــیان بودند خوار مایه همه تن تناوران در مقدم شکوههء والای بامــــــــــیان صد جویبار ، زمزمهء شعر مینوشت برموج موج روشن دریای بامیــــــــان تاتاختند لشکر بیگانه ازخدای پامال غم شده ست سراپای بامــــــیان هرشب ستاره میچکد از چشم آسمان بر سنگ سنگ گریهء شبهای بامـیان یک برگ عشق ، یک گل شادی نمیدمد آوخ به باغ ودامن صحرای بامــــــیان چشم شکوفه اش نشود باز در« مزار» نوروز سوگــمند ز هیهای بامــــــیان گریید ای بتان طراز ، ای بت تتار در سوگنای هــجرت لیلای بامــــــیان سربرکن ای چکامه سرا پیر دردمند یغماییان شدند به یغمــــای بامــــــیان چشمی که کور حق بود ومهر و مردمی کی بنگرد به صورت زیبای بامــــیان گوشی که کر بود به صدای خودی نه غیر باری چگونه بشنود آوای بامــــــیان دست کدام اهرمن آورد خشم کور کین گونه کس نمی شکند پای بامیــان گنجی مگر نهفته به بنیاد خویش داشت تا بر کنند کاخ کنـــشکای بامــــــیان فرعونیان جهل شکستند بی دریغ تندیسهء بلند مســـیحای ببامــــــیان آیا بود که زنده شود ، روشنی دهد شمعی که مرد درشب یلــدای بامیان ؟ کین لعبتان مهر و هنر ، عشق و آشتی
رفتــــــند ازحریم دلارای
بامــــــیان
ای قرن بی عطوفت چندین هزار رنگ مرگت به کام باد چو اعدای بامـــــیان !
6مارچ 2001سوفیه .
|
