"لالهء آزاد"
سرودهً نازنین و
زیبا و فراموش ناشدنی از شاعر بلند مرتبت سرزمین ما، جناب
محمد
ابراهیم صفا،
که مملو از صمیمیت عاطفی و بیان بلیغ میباشد،
خدمت تقدیم است.
البته سال ها از سرایش آن می گذرند، اما هنوز نیز از هر واژه این مخمس "صفا" و محبت می درخشد.
لالهء آزاد
من لالهء آزادم خــــــود رویــــم و خود بویـــــم
در دشت مــــــــــکان دارم همـــفطرت آهویـــم
آبـــم نـــم بازانســـــــــت فارغ ز لب جویـــــــم
تنــــــگ است محیـــط آنـــجا در باغ نمیرویــم
من لالهء آزادم خود رویم و خود بویم
از خـون رگ خویشسـت گر رنگ به رخ دارم
مشــــــاطه نمی خـواهد زیبـــایی رخســـــــارم
بــرســـــاقهء خود ثــابت فـارغ ز مدد گـــــارم
نی در طلـــــب یـارم نی در غـــــم اغیــــــارم
من لالهء آزادم خود رویم و خود بویم
هر صـــبح نســـــیم آیــــد قصـــــد طواف من
آهوبرگان را چـــــــشم از دیدن من روشــــــن
ســـــوزنده چراغســـــــتم در گوشه این مأمــن
پروانه بســـــــــی دارم سر گشــــته به پیرامن
من لالهء آزادم خود رویم و خود بویم
از جلــــوهء سبـــــز و سرخ طرح چمنی ریزم
گشتست ختن صحــــــــرا از بوی دل آویــــزم
خم می شوم از مســـــتی هر لحظه و می خیزم
ســر تا به قدم نــــــــازم پا تا به ســـــر انگیزم
من لالهء آزادم خود رویم و خود بویم
جوش می و مستی ببیــن در چـــهرهً گلـــگونم
داغســـت نشان عشق و در سینـــهء پر خونــم
آزاده و سرمســـــــتم خو کرده به هامــــــــونم
راندست جنون عشـــــق از شـــهر به افســونم
من لالهء آزادم خود رویم و خود بویم
از سعی کـــس منــــت بر خود نــــپذیرم مـــن
قیـــد چمـن و گلــــشن بر خویــش نگــیرم من
بر فطـــرت خود نازم وارستــــــه ضمیرم من
آزاده بــــــــرون آیـــــم آزاده بمیــــــرم مــــن
من لالهء آزادم خود رویم و خود بویم