سرودهً از:
منـــــیر سپاس
آیـیــــــــــنه
پاییــــــز خویش را چو بهارینه ام هنــــوز
از ریشهء طراوت سبزینــــــه ام هنـــــوز
در انتـــــظار دیدن خوش قامت کـــــــسی
در زیر گرد و خـــــاک چو آیینه ام هنــوز
گرچه شغاد چاه به هر گــــام من کَنـــــَــد
آن رهروم زنور که بی کینــــه ام هنــــوز
اسُطوره های کهنه نفــــــس تازه ام کـــند
من دوستدار رستم و تهمینه ام هــنــــــوز
توسن سـوار خاطـــــرهء کودکی منـــم
با یادهای هر شـب آدیــــــنه ام هــــــنوز
با ناله های خویش گهی گنگ و بیصــــدا
یک دفـــــــــتر فتــادهء دیرینه ام هـنوز
با مهر و بی ریا همه جا من به کاخ عشق
هم چون نهاد خویش نهادیـــنه ام هــنوز
11.01.2005