داکتر اسدالله حبیب
قصهء غمگین وطنم
وطنم قصهء غمگین است
برهمه بادیه و جنگل و دشت
که نوشتن نتوان
*
خواب رنگین شب عید منست
سر بام و شب یک تابستان
اختران تا قد آدم پایین
عطر نمناک علفها با باد
خواب رنگین شب عید که گفتن نتوان
*
وطنم بر ورق حادثه ماند
ارغوانی غزل گمشده است
که کسی تا خط آخر ننوشت
و کسی هم به تمامیش نخواند
*
وطنم همچو سرودیست ز زردشت زمان
مردمان با نفس سوخته اش خوانده اند
همصدا، گاه براهی تاریک
گاه با آتش آفروخته اش خوانده اند
*
روید از هررگ سنگش گل آذر نوش و
دره و دشت و بهاران
نوبهارانه نگارین سر و پاست
دلش از دیر گهان
روشن از بانگ دعاست
*
مشعل عشق و امید رستم
درسیه چاه که خموش شدست
دفتر خاطره هایست که دربارش و یاد
بین ویرانهء تقویم، فراموش شدست
*
وطنم قصهء غمگین است
تا کنون هیچکس آنرا به تحمل نشنید
وطنم ایینهء بشکست
که در آن صورت خویش
کسی آنگونه که بودست ندید
*
وطن آتش افروخته است
وطنم باغچهء سوخته است
*
قصه گویان زمان را یکجا خواب ربود
که بگوشی نرسد زمزمهء « بود نبود »
تا سری بر سریالینی هست
وطنم قصهء غمگین است.
از دفتر شعر « آتش در نازنجزار»