کابل ناتهـ، Kabulnath
سروده ی از
شادروان اکبر صابر
واسوخت در هرات
روزی زقضا شدم ببازار دیدم بت دلــــــــــــــــبری پریوار
وابسته کمـــــر تبار زنار سرمست جمال و حسن و رخسار
افتاد چو برمنش نظــــاره
رخ کرد و نهان شد کناره
روی نه که مهر آســـمانی لعـــــــــــــــل نه که لعل ارغوانی
ابرو نه که تیغ جان ستانی قدی نه که سرو گلســــــــــــــتانی
سر تا بقدم زنار مـــغرور
از دیدن زخم دیده مستور
رفتم زپیش به صد بــــهانه یابـــــــــــــــــم اگرش سراغ خانه
او پیش من از عقب روانه تا رفت حجاب از مــــــــــــــیـانه
برداشت زرخ نقاب یکــــبار
دادم دل و جان شدم خریدار
حیران جــــمال او پری بود در جادوی ناز سامری بـــــــــــود
هر لحظه برنگ دلبری بود آینه به عزم چاکـــــــــــــــری بود
گه چشــم بکش نمی کشودی
گه دل به نگاه خوش ربودی
گویم که چه ها شد و چه کرد چون ابروی خود مـــرا دو تا کرد
در حجلهء ناز رفت و جا کرد آخر سخن لب آشنــــــــــــــا کرد
گفتا که چه نام و ز کجای
اینجا ز پی چه مـــــدعای
این کوچه نه کوچه سلامت یک خنده کمین صد ملامــــــــت
پختی بچه عزم فکر خامت عنقا به کجا فتد بـــــــــدامـــــــت
شهباز بلــــــــــــند آشنایم
آزاده ز دام این و آنــــــم
نی منشی و نی بکس دبیرم نی مفتی شرع نی مــــــــــــدیرم
نی قاضی و حاکم خبیـــــرم نی مجلس خاص را مشـــــــیرم
نی رهزم نه دزد کــــــالا
نی محتسبم نه باده پیمــــا
داری چه خیال و چیست کارت برخـــــــیز که نیست این دیارت
کی بشکند از قـــــــدح خمارت ناچار شود چگر فـــــــــــــگارت
رو رو سرخوش گیر و برخیز
تا پای گریز هست بــــــگریز
گفتم بکسی دگـــــــــــر نرویم جز وصل تو نــــــبود آرزویــــم
آن عاشق عارض نــــــــکویم از بهر تو جمله جستــــــــــجویم
مقصود و مراد من تو باشی
نی قاضی و نی مـدیر راشی
گفتا که بگو مقام و جــــایت تیری ست بگوش من صــــدایت
گفتم که بسا چو من فــدایت چون سرمه بچشم خاکپـــــــــایت
در چنبر زلف تو رسیدم
بل ملک هرات را فقیرم
گفتم که ازین و آن بــریدم مهر تو بهر دو برگـــــــــــــزیدم
چون سود به هیچ سو ندیدم جور تو بجان و دل خــــــــریدم
بگذار که سرنهــــــم بپایت
خود را به هوس کنم فدایت
رخ داشت بسوی من قـــفا کرد یک ناز نمود و صــــــد ادا کرد
ز ابروی چو نون مرا دوتا کرد دردم بفزود هـــــــــــــم دوا کرد
گفتا که تو کسیتی ندانم
دیوانهء جلوه یک جهانم
روزی به دکان می فروشی دیدم که نشستــــه داشت جوشی
ناچار شدم زدم خـــــــروشی بشــــنید چو ناله ام به گوشـــی
خندید بسوی من نظر کرد
احوال مرا به خلق سر کرد
فرمود که بود این جوانـی بی حوصله شخـــــص ناتوانی
نی حرف شنو نه حرف دانی رخ زرد به سان زعفــــــرانی
سویش که ز پرده رو نمودم
از نیــــــــــــم تبسمش ربودم
رویم که ز روی او نهان شد از بار فــــــــــراق ناتوان شد
تا خانه پیاپیم دوان شـــــــــــد بی صبر به ناله و فغان شــــد
دیدم که مبادا او بمیـــــــرد
قاضی بدیت مرا بگــــــــرد
ترسیده و بردمش بخـــــــــانه جستم به تسلیش بهـــــــــــــانه
مطرب وشی راندمش تـــــرانه کامد نفسش به آشــــــــــــــیانه
باز رمقش چو در بدن شد
مرغدل رفته اش به تن شد
کردم به لطیفه ها خطابـــــش دادم بسوال ها جوابــــــــــش
از چهره زد و دم آن ترابش شد باز دو چشم پر ز خوابش
افتاد بدامن خیــــــــــــــــالم
تا بوی کند گل وصـــــــالم
فریاد زدم که ای نـــــــگارا تا چند کشم غم جفـــــــــــا را
چون تاب توانم این بلاد را سویم نظری بکن خـــــــدا را
بر قتل چو من که آزمودت
پندار که مرده ام چه سودت
دریاست زدیده ام روانسـت دائم به بهار من خزانــــــست
از درد تو جسم نا توانست در دل غم و برزبان فغانست
زان روز که دورت از وصالم
آئینه و محـــــــــــــو آن خیالم
بیند چو کسی نگار صابر دانه من ناقرار صــــــــــــابر
توام به خزان بهار صابر آه بفلک شــــــــــرار صابــر
یاران مکنید میل خوبان
دیوانه مرا نموده جانان
سال ١٣٠۷ هجری شمسی هرات