کابل ناتهـ، Kabulnath
شادروان میرزا اکبر صابر
غزل
دلبرا باز چه شمشیر جفا آخـــــــــــــــــــتهء بیرق ناز و ادا بر فلک افراخــــتهء
جشن حسن تو بپا شهر چراغان شده است موم شمع دل عشاق که بگداخــــتهء
عشق سامان مرا از چه به یغما نـــــــــبرد ابلق عشوه که تا برسرمن تاخـــتهء
بیتو ام طاقت دل طاق شد آخر چکــــــــنم که ز روز ازلم عاشق خود ساختهء
صدر محفل اگرم جای دهی عیبی نیســـت که بدیهم کرامت سرم افــــــراختهء
گرد بر گرد تو ای کاکل مشکین گـــــــردم چه بدورن سرش و لوله انداختـــهء
من به قربان تو ای زلف شوم تا بچه رنگ دست در گردن ان موکمر انداختهء
سر و مال و دل و جان جمله نثارت کردم
صابر مخلص خود حیف که نشــــــناختهء
**************