کابل ناتهـ، قیوم بشیر، چند سروده ...

کابل ناتهـ، Kabulnath





قیوم بشیر

چند سروده....



تقديم به روح پاك مادرم كه در دامان پرمهرش چگونه زيستن را آموختم! مادر اي مادر مقدس و اي مهربان من اي روشني قلب من و ديده گان من عشق و صفا و مهرومحبت نشان تست اي پرتو اميد به دل ناتوان من مادر كه از وجود تو است هستي تنم اي جان من، فرشتهء من ، همزبان من مادر ز مهر تو به دلم آرزو دميد اي گلشن خجستهء من گلستان من جبران زحمتت نتوانم به سر كنم اي چلچراغ وادي نام و نشان من شبهاي بي ستاره تو بودي انيس دل اي نور تابناك و مهء آسمان من رفتي و از غمت پر و بالم شكسته شد اي دلنواز و همدم شيرين زبان من دارد‍" بشير" دعاي شب وروزبراي تو روح تو شاد مادر روشن روان من دارم يقين بهشت عدن زير پاي تست سازم نثار خاك رهت روح و جان من مآمن دلها اي كابل آزرده ترا خوار نبينم افسرده دل و خسته و افگار نبينم در عالم غربت بدلم ياد تو باقيست افتاده بخون طفل تو اينبار نبينم مهر تو بدل ، نام تو دايم به زبانم من قلب تو آزرده ز پيكار نبينم چون قرغه وپغمان تو آيد به خيالم پژمرده گي در دامن گلزار نبينم در جاده ميوند تو و كوي خرابات آواز هنرمند ترا زار نبينم اي روح من، اي جان من،اي شهروديارم من روح تو پژمرده و بيمار نبينم اي كابل زيباي من اي مآمن دلها ياران ترا ديده به ديوار نبينم افسرده چرايي كه ترا صبح اميديست؟ من صبح اميد تو شب تار نبينم ايستاده ( بشير) دست به دعا طالب ديدار در بام تو من جغد جفا كار نبينم حاجت اي نازنين چه عشوه و ناز و ادا كني بر من چرا تو اين همه جورو جفاكني مهجور و ناتوان وزمين گير وخسته ام باز آ كه درد اين دل زارم دوا كني افتاده ام به غربت و بيمارم از فراق تاكي جفا و حيله و مكر و ريا كني بر لوح سينه ام بنگر داغ آتش است تا كي تو قصد جان من بينوا كني باز آ كه دارد از غم توناله ها« بشير» تا حاجت شكسته دلي را روا كني