پری وهاب بهادری
هامبورگ. آلمان

دل به دست آور...

همه میدانیم که از سالها به اینطرف اوضاع آزاردهنده یی سرنوشت  مردم ما را تعیین کرده است. آدم میتواند بگوید که درین سالها هر رقم ظلم و بیعدالتی وستم را مردم دیده اند. ماشین جنگ که خرابی و خونریزی کارش میباشد، گویا هیچ خسته نشد وبی وقفه به کار خود ادامه داد. دربین هررقم درد و رنج  فامیل های بی اندازه زیاد، درد اولاد را دیده اند.
 ده ها هزار طفل تلف شده اند. ده ها دهزار از نعمت درس و سواد یادگرفتن محروم شده اند. و شاید بدون مبالغه قبول شود که در وطن  به هر طرف که می بینیم  معیبوبینی را می بینیم که یک تعداد آنها دوره طفولیت را گذشتانده اند. و یک تعداد هنوز با چشم های محتاج کمک طرف آدم می بینند.
من خودم در  دو سفری که در یک سال اخیر نیز بسوی وطن عزیزم داشتم این صحنه ها را دیه ام . از دیدن منظره های آزار دهنده، از دیدن گدا های بسیار  از دیدن و شنیدن امراض وبی دوایی، بی نانی  ومشاهده  تفاوتهای اقتصادی آدم رنج میبرد.
وقتی هم که آدم به این نتیجه میرسد که شاید دولت ناتوان باشد که تمام ضروریات را رفع کند ویا مطابق اعتراض مخالفین برنامه کاری نداشته باشد که به حل مشکل مردم برسد ؛ بازهم به خود فکر میکند که خودت چی میتوانی بکنی. سهم خودت چیست.
درینوقت بازهم آدم حیران میشود که زودتر چه کاری انجام بدهد. دیدن طفلک های نازنین و شنیدن قصه های آنها از زبان دوستان خصوصا کسانی که دچار مشکلاتی شده اند که شفاخانه های وطن توان تداوی شان را ندارد، در فکر آن می افتیم که کاش غم شان در خارج خورده شود.

در خارج کشور مدتها میشود که موسسات خیریه و جلب کمک برای افغانستان کار کرده اند. چه موسسات افغانی وچه موسسات خارجی. مگر در پهلویش همیشه یک ادعای بی اعتمادی یا تبلیغ حق و ناحق سو استفاده هم وجود داشته است که اینجا به آن کاری نداریم. ازبعضی کسانی یاد میکنم که دل وجان خود را وقف اولاد مریض ومعیوب کرده اند.
متاسف هستم که هنوز لست آنها تهیه نشده است. زیرا عده یی را نمیشناسم.

چند تن هستند که کمک کرده وکمک مینمایند اماحاضر نیستند حتا یک حرف هم از آنها گفته شود. به نظر من باید آنها را بشناسیم واحترام کنیم. برادر ودوست بسیار ارجمند خانواده گی ما دوکتور سمیع خرمی که حدود زیادتر از چهل وچهار سال پیش  با درجه اول نمره گی از لیسه نجات برای تحصیل به آلمان آمده بودند، سالها مشغول کمک به مکتب سازی وغمخواری اولاد وطن در شفاخانه های آلمان مخصوصا در هامبورگ بوده اند. این انسان شریف وآرام در حالی که از مدتی میشود که صحت خوب ندارند، ولی چند بار به وطن رفته تا با تیم موظف داکترها در طیاره مخصوص اطفال معیوب ومحتاج تداوی را کمک کند. او درین چند ما ه همیشه همراه اطفال شفاخانه شب و روز مصروف است. برای اطفال شرینی می برد، ترجمانی میکند. به چشمان گریه آلود شان  بوسه میزند با آنها قصه میکند تا غم والدین و درد خود را فراموش کرده با صحتمندی برگردند. خدا کند موافقت وی را برای مصاحبه ها در آینده جلب کنیم تا خود این هموطن انساندوست چیزهای برای ما بگوید.

هموطنانی هستند که برعلاوه اقسام کمک همیشگی اطفال را پس از عمل جراحی و پایان یافتن دور بستری در شفاخانه همراه خود به خانه برده  و پرستاری 24 ساعته از آنها به عمل میاورند. از جمله  خواهر بسیار مهربان وانساندوست ملالی اختری هستند. وی چند بار این کمک را انجام داده و طفلک های بیکس وکوی را در خانه چندین ماه در کمال مهربانی های که مادران برای فرزندان دارند، در آغوش گرم وبا الفت غمخواری کرده اند. وی با وجود مسولیت های خانوادگی خودش، برای اینکه خوبتر به اطفال برسد، رخصتی های سالانه خود راوقف این محتاجان کرده است.

از جمله چندین گروپی که ماه های آخر وارد المان شدند، طفلی به اسم شفیق الله پنج ساله را در منزل خود برده است که خود و شوهر شریف وانساندوست ایشا آقای بشیر اختری مواضبت میکنند. شفیق الله چنان با این مهربان مادرمهماندار خوی گرفته که گویی محرومیت مادر و دوری او را از افغانستان فراموش میکند. برای اینکه شفیق الله بتواند با والدین خود در وطن صحبت کند، ترتیبی از طرف خواهر عزیز ما ملالی اختری داده شده است که  شفیق الله  در وقت های معین میتواند با والدین خود تماس تلفونی بگیرد. اطلاع والدین شفیق الله ازین نوع غمخواری و وجود انسان های شریف وغمخوار سبب شده است که با آرامی وامیدواری به خوبی وآینده صحت طفل شان ببینند. 

خواهر مهربان ملالی اختری قصد داشت که برای ادای فریضه حج به عربستان سعودی برود اما سفرخویش را به تعویق انداخته دل مظلوم ومحتاجی را بدست آورده است. 

در اینده کوشش خواهیم کرد که در معرفی انساندوست های آلمانی وافغانی که در قسمت کمک به اطفال خود را وقف میکنند بیشتر بنویسیم.

درعکسهای پایان خانم اختری ودوستان کمک کننده آلمانی رابا اطفال محتاج تداوی وکمک می بینیم .