دیدمت بعـــــد ســــــــــــــالیـــــــان دراز

گشـــــــــــــــــت دیده زنـور آفتــــابت باز

روزن دل بــــــد از نبـــــــــــــــــــود نور

لانـه از بــهر عنــــــکبوت ومـــــــــــو ر

بـود یژمر ده دل بــــــکنــــج قفـــــــــس

زهـوای تــــو می کشـــــــــــــــــید نفــس

چــون خبر کس ز راز دل نشــــــــــــدی

زتغــــــــافل کسی خجل نشــــــــــــــــــدی

سـوخت تنها وبی صــــــــدا در خویـــش

یاکـــــــــــــاز وجســـــــور وعاشق کیش

دودی از خازنش نــــــشد بــــیــــــــرون

گــــَشـــــــته خاکســـترش عجین با خون

چونکه خورشید سر زد از مشــــــــرق

روی عذرا بدید چـــون وامــــــــــــــــــق

ظلمـــــت شـب شکســــــت وروشن شد

شــــــــــد برون یار وجـــــامه از تن شد

شد بهاران وســـــــــــبز شد صحــــــــرا

ســــــــــــــنگ شد خــــاک وزاد او گلهـا

کـور چشـــــــــــــــمان مسیح بینا کـــرد

نوح کـــشــتی به قعر دریــــــــــــــــا کرد

ژرف دیـــــــدم به عنصــــــــــر خلقــــت

ماورای تعقل این حکمـــــــــــــــــــــــــت

که رهایــــــــــــــــــی زبــــــــند و آزادی

مایــــــــهء زایش اســــت و آبــــــــــادی

هر شـــــــــــــــــــبی از ییش بود روزی

زایــــــــــــــــــمان بعد درد جانــــســوزی

ســــــــــــــــنگ آهن زکوره ار نگذشت

ماندی او اســــــــــــــــــــیر کوه وزدشت

جور آتش بدید وشـــد یـــــــــــــــــــولاد

یک حــــــــــــــــــهان نو از وجودش زاد

سینهء ابر هم شـــــــــــــــــــــگافته شد

آتش رعــــــــــــــــــــــد چون گداخـته شد

دوســـــــــــــتان روزی این سیه رو ابر

می کــند جــــــــــــــــان اسیر نور ز جبـر

سینه بگشــــــــــــــــــــــــاید و بریزد در

بنده از نعمتـــــــــــــــــــــــــش بگردد حر

شب به تیغ شفق بباید سوخـــــــــــــــت

جــــــــــــــــــامهء سرخ فام باید دوخــت

با گذشــت از هزار وادی خـــــــــــــــون

عـــــید موعود تان بود میـــــــــــــــــمون