همــــا آذر

همزبان !

 ‏بیا به پاس محبت صدای من بشنو
که نیست واژه آوایم آشنای کسی
زمانه میکشدم سوی ژرفنای سکوت
بیا که بیتومباد
‏حدیث ما شود امروز برملای کسی


‏من و تو قصهء یک درد و یک مداواییم
من و تو در سفرعمر سخت تنهاییم
‏من و تو یک دل و یک آرزو و یک پیمان
دریغ در گذر زنده گی چه بی ماییم
‏من و تو از الف و یا همزبان بودیم
‏بسی بشادی آدینه شاد خندیدیم
اگرچه گاه خطا
‏زخشم چوب وفلک سخت می هراسیدیم


‏من و تو از دل انگور و تاک سرزده ایم
من و تو برچپرهمدلی سفرکودیم
‏من و توعابر آن سرزمین پاک لطیف
زکوچه کوچهء ایام خوش گذر کردیم


‏من و تو درسفرلحظه های شادابی
ز پشت با روی برهیز عشق را دیدیم
من و تو از دل شبهای زنده تا دم صبح
ز آ سمان بر از زر ستاره می چیدیم


‏چه سالها که به گرد زمانه گم گشتند
کبوتران وفا در کرانه گم گشتند
‏هر آنکه قامتی افراشت راه خویش گزید
مسیر ما و تو را دست سرنوشت برید
‏تو آن پرنده رنگین آ سمان خیال
ز آستان دلم پر زدی بسوی زوال
تو یاد نامیرا
‏که رفتی و رفتی
‏و من بدون تو تنها شدم بسی تنها


‏تو تا ‏سفر کردی
‏نوای شرقی آهنگها خموش شدند
سرود مهر به هرکوچه باغ مرثیه شد
تمام آدینه هایم سیاه پوش شد ند


‏زچشمه چشمهء هرلحظه اشک جاری شد
و خون تاک به رگهای تاکین خشکید
بس بهار وخزان درظلام غم مردند
ز پشت با روی شب صبح روشنی ندمید
‏هنوز دفتر اندیشه بر بهانهء توست
هنوز نای گلویم نوید فریاد است
‏بیا که گام به گامت نشانم آهنگی
‏مرا به نام بخوان گر ترا ز من یاد است.


٢٨/٩/٢٠٠۷