کابل ناتهـ، حیدر یگانه، خدا میداند که تاریخ...

کابل ناتهـ kabulnath






		غلام حیدر یگانه
	خدا مي داند كه تاريخ تولد نداري
ماه ها و سالها به تو خو كردند در تپه هاي عادت تو، درمنه هميشه تازه است و در اجاق مختصرت، پيري، عطر پختگي يافت مادر عجب طبع آسمانها را بلدي بي عصا عجب نسخة كبك و سنگريزه را در مي آميزي بر سفره و تازگي بيد را در خاصيت قالي مي بافي بي نقشه هنوز هم با يك «جانم» گفتن در فهم رمه مي گردي و آيت الكرسي «بع، بع» را به بره املا مي كني «نمي بينم» مي گويي ولي، مينياتور رفتار گربه را در پيشاپيشت چه با خلسه، «صاد» مي گذاري و از نخ سالها، فانوس مي بافي بي عينك شمشاد يا سرو و يا... نبوده يي هرگز و صرفا هاله يي از قناويز در ذهنم داري شعر فارسي گردة ترا نخوا نده است، حيف و شايد قالبت را در آتشكده ها رمقي يافت: بي وزن و بلند و بيقرار... نمي دانم ولي، دستهات لبخند آفتابه را دارند دستهات مهر بي مهار ميش به بره و بي تابي ماديان شيرده تا خانه را دارند در سبق اول ديوان ماندم دور از غمخواريهات ولي فهميدم كه جلد همه حافظ هاي يادگاري وزن دستهاي مادر مرا دارند* كشتزار بي شاپرك، ياوه است، البته صدف بي حلزون، منگ مي كندآدم را از وحشت روستاي بي مكتب، خنده مي دهد از حدتِ بغض مرا و اگر كلوشهاي ترا خالي ببينم خدا ناخواسته روزي كدام خضر، شهامت پاسخ به «چرا» را خواهد داشت براي من نمي فهمم ولي مطئنم، خدا خوب مي داندكه تاريخ تولد نداري و بي آغازي، نبايد پاياني جعل گردد هرگز صوفیه – ۲۰۰۷م --- * اشاره: در كودكي هنگامي كه روخواني ديوان حافظ را پدر به من مي آموخت، راهنمايي هاي مادر كه سوادي داشت، براي سبق پس دادن، هميشه مشوق و حامي من بود.

**********