فرشته ضيايي

پـــــرِکـــــــاه

به احترام  تو هرگز شکایتی نکنم

اگر که جان من آخر شوم فراموشت

نه این منم که به یاد تو اشک میریزم

کی داند آنکه کیها بوده اند در آغوشت

نه اشتباه بگفتم، سخن ز شکوه  نبود

صد افتخار ببخشیدی ام چی میدانی

نهال کوچک و تنهای باغ خود بودم

تو اعتبار ببخشیدی ام چی میدانی

 قسم به پاکی و معصومی دل عاشق

که بیتو زندگی ام موج بی سر و پاییست

کجا روم به کجا سر زنم کی را گویم

جدا زتو همه هستی من پر کاهیست

چنان به عشق درآمیختم تن و جانم

اگر که دور شوی بی تو هیچ میگردم

کنار پنجره بنشسته ام خموش و غمین

جدا ز گرمیی دستت گرفته و سردم

عزیز من بگذر گر سخن خطا گفتم

فدای ناز نگاهت مگر که قهری تو؟

چرا دلت نتپید از منش جدا کردی

ندانم علت این دوریت ز چیست بگو

**********