چنان مجالس ترحیمی از وقتی رواج یافت که خبر جلب یک جوان به روستا میرسید و او بعد از عزیمت به پایتخت لادرک می شد.

بدانگونه ده ها جوان گم و غیب می شدند و احدی از آنها خط و خبری نمی آورد.

من هم اسیر چنان سرنوشتی بوده ام. باری بعد از یک سوء قصد، آوازهء مرگم را پخش کردند. بار دیگر با سوء نیت ! مرا مرده پنداشتند. بار سوم همین چند روز پیش در تیلفونهایی از آلمان و هلند و بلژیک تلویحأ از من پرسیدند که زنده هستم یا خیر!؟

در دادن جواب درمانده بودم که چه بگویم، هرچند صدایم را می شنیدند، اما باور نمی کردند.

اکنون مانند همان سربازها بر گلیم عزای خود نشسته ام و از پروردگار آرزوی بخشایش می نمایم. چه باید کرد؟ بسیارند کسانی که دیده ندارند دیگران را زنده ببینند. ولی من برغم میل آنها، کماکان زنده هستم و حتی در هفتادسالگی ! اصولأ من به مرگ قلم، به مرگ اندیشه و به مرگ عقل و خرد آدمی باور ندارم. به گفت شیخ اشراق شهروردی: " اول چیزی که حق تعالی بیافرید گوهری بود تابناک، وی را عقل نهاد."

از کف خاک تا عرش معلا سپاسگزارم که باور به زندگی را در من تقویت کردند.