|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
فاروق فارانی
جشن ویساک بخشی از تاریخ کشور ماست
عید ویساک فرا میرسد. ظاهرا این عید، عید یکی از گروه های اقلیت مردم افغانستان یعنی هموطنان هندو و هموطنان سکهـ ما میباشد.
اکثریت مردم کشور ما در گذشته که هنوز سونامی(1) ثور ها (7و8) وبعدا طالبان این مملکت را چنین بخاک ذلت ننشانده بودند در برابر ویساک که یگانه عید برجسته مربوط یک اقلیت بود، با مدارای بیشتری برخورد میکردند.
ظاهرا این پدیده ی مبارک یعنی مدارا، شاید نشانه سخاوتمندی جامعه مسلمان کشور در برابر جامعه هندوان و سکهـ کشور میتوانست باشد. اما در حقیقت از وضع ناهنجار کنونی که بگذریم حتی در همان موقع نسبتا خوب نیز ،ما با یکنوع تاریخ گمکردگی مواجه بوده ایم.
یک نظر بتاریخ افغانستان نشان میدهد که در هر چهار دوره ی بزرگ قبل از اسلام در افغانستان یعنی عصر ویدی ، دوران زردشتیسم ، دوران بودیسم و هندویسم ما فرهنگ غنی و پر طراوتی داشته ایم . با آمدن اسلام بخش بزرگ این فرهنگ مجبور به عقب نشینی در برابر دین جدید گشت . اما یک بخش آن در درون اسلام پذیرفته شد و یا بزبان دیگر اسلام در برابر آن تمکین نمود.
مهمترین چیزی که دین جدید آنرا در خود پذیرفت همانا مدارای فکری و دینی بود که بخصوص از بودیسم و هندویسم سرچشمه میگرفت . البته این مدارا گاهگاهی بر اثر جنون سلطان های طلا خوار و دیوانگان قدرت و جیفه خواری شبیه سونامیست های اخیر، برهم میخورد اما در مجموع با روح مدارا جوی مردم که از هندویسم و بودیسم به میراث برده بودند ، در تطابق واقع شده و ادامه می یافت . ازین نظر است که باید به سنن زیبای مانده در تاریخ ما نگاه کنیم .
ما افراد مربوط جامعه مسلمان کشور نتنها وظیفه داریم که در برابر جامعه هندو و سکهـ کشور احساس مدارا داشته و از کردار ناشایست جنایتکاران و بی توجهی جامعه ی اکثریت در برابر آنها نادم ، شرمنده و پوزش خواه باشیم . باضافه لازم است تا از آنها بخاطر پاسداری و ادامه سنن زیبا و کهن نیاکان ما و از آن جمله جشن پر شکوه ویساک ممنون و سپاسگذار بمانیم .
از آنان ممنون باشیم زیرا جامعه هندو و سکهـ کشور یگانه پاسداران عنعنات و رسوم باز مانده از زمان قبل از تهاجم اعراب به کشور ما افغانستان میباشند، و کاری را که همه نمیتوانیم انجام دهیم ، جامعه خواهران و برادران هندو و سکهـ ما انجام میدهند.
ویساک بخش تاریخ ماست و چنانکه در نوشته ی های اقایان ایشور داس و گوگل چند کَکُر و سایر منابع و تاریخ های مکتوب مهم کشور امده است، افغانستان زادگاه و مهد پرورش این جشن زیبا بوده است. ازین جهت عقل سلیم و احساس وطندوستی حکم میکند که تنها لازم نیست تا جامعه هندو و سکهـ کشور این جشن را گرامی بدارند، بلکه سایر ساکنان این سرزمین نیز با وجود اختلاف عقیده، بایدآنرا بمثابه ارجگذاری ازآن بخش میراث های پسندیده فرهنگی ما که با وجود طوفان های تاریخی تا زمان معاصر بما رسیده اند ، احترام و تجلیل نمایند .
آن روزیکه که کشور از چنگ تجاوز چندین ساله آدمخواران "دموکرات" خارجی و آدمخواران جهادی و طالبی خود ما، خلاصی یابد، دیر یا زود فرا رسیدنیست. نسل آزادی در آن زمان که خود را از وبای فکری کنونی رهانیده باشد، مسلما برای پاسداری تمام بخش های زیبا و روشن سنن تاریخی ما مستقل ازینکه به کدام تبار و گروه قومی مرتبط است، همت خواهند گماشت.
جشن فرخنده ی ویساک را در گام اول برای جامعه سکهـ و هندو کشور و در گام دوم برای تمام مردم کشور و در مجموع برای تمام کسانیکه به این جشن در تمام جهان علاقه دارند ،مبارکباد میگویم .
(1)
اصطلاح سونامی را برای اولین بار در رابطه تنظیم های جهادی برادر ارجمند دکتر فقیرچند چندیوک بکار برد که بسیار گویا و با مفهوم بود .من وقتی صحبت در این رابطه میباشد ترجیح میدهم ازین مفهوم استفاده نمایم .
************ |
