|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
خالده فــــــــــروغ
درخت سرود
شـــــــــــبان دامنه های غریب اندوهم و استوار ترین گامــــــــــهای این کوهم ز سرنوشت غزلهای خویش نای زنم ز روح شرقی تنـــــهای خویش نای زنم ز جنت عجب سروری جــــــــدا ماندم هزار ســــــــــاله گل آدم شد و حوا ماندم درین ولایت بی آفـــــــــــــتاب حیرانم ازین خرابه نشین خراب حـــــــــــــیرانم کمال چشم مرا با غبار خواب چکار ظهور چشــمهء تورم مرا سراب چکار بحز پیمبر دست تو راز داری نیست دیار شعر مرا جز تو شهسواری نیست اگرچه زمزمه زارم ترانه ساز تراست من آن ســـتارهء پاییزی ام بهار تراست هماره مسجد اندیـــــــشه هات آبی باد و بـــــــــــــــــارگاه غرور تو آفتابی باد نه، سار های نگاهت مرا نمی دانند درخت سبز سرود مـــــــــــرا نمی دانند منم که پنــــــــــــــــــــجره بامداد ایمانم هوای عرشی منظومه هـــــــــای بارانم منم که مثــــــنوی درد از برات شدم به کوچه های صـــدا شهرهء حیات شدم
************ |
