شش سال از انهدام مجسمه های بودای بامیان میگذرد. در آن هنگام صاحبنظری به مناسبت نابودی آن یادگارهای فخیم و عظیم تاریخ و فرهنگ ما نوشت: "مجسمه های بودای بامیان از شرم فروریخت!"

در این جملهء وجیز حقیقت بزرگی نهفته است: سر به نیست شدن از شرم!! گفتی آن سرنگونی، ارادی و اختیاری بوده و تندیس ها پیشاپیش بو برده بودند که زمان نگبت باری برآنها نازل میشود که تاب از کف میدهند و از خجلت در خود فرو میریزند و سر بر آستان خاک می سایند.

این واژگونی یک سنگ فاجعهء بی نظیر بود. آن شهکارها حدود یک هزارو پانصد سال در مقابل سنگ ملامت انبای کور دل و متعصب روزگار، و باد و باران بیرحم زمانه مقاومت کرد تا اینکه این دوران پر از سانحه و پر از فلاکت فرار رسید و جماعتی جاهل سیاهرو و سیاه پندار، زیرپای یادگارها و مفاخر آبا و اجداد شان مواد منفجره کار گذاشتند و بهترین نماد مسلامت ذوق و خلاقیت هنری نیاکان ما ار با خاک یک سان کردند.

فاجعهء انهدام تندیس های بودا، یک نقطه عطف در تاریخ فرهنگ ما میباشد و خبر از انحطاطی میدهد که کمتر کسی در جهان ما با آن مقابل بوده است.

یک همسایه طماع و تمدن ستیز و خصم هست و بود ما، با سوء استفاده از احساسات عوام، جنایتی را شکل دادند که از «اسلام آباد» آب میخورد و طراح آن یک کوتادچی معلوم الحال بنام جنرال مشرف بود.

عوامزدگی و کاربرد سیاست های پوپلیستی هوا خواهان پاکستان در وطن ما، زمینه ساز حرکت های قهقرائی در افغانستان میباشد.

رویداد واژگونی مجسمه های بودا به روشنفکران ما زنهار میدهد که از هرگونه برخورد های فرقه یی، زبانی و مذهبی اجتناب ورزند و بکوشند از راه اقتداء به فرهنگ شرایطی را فراهم آورند تا مواریث باقیماندهء فرهنگ ما محافظت شود و دیگر احدی جرئت نکند که به نوامیس عرفانی و هنری ما دست درازی کند.