غم من
            حسِ شگرفی دارد:
فصلِ بالیدن دل را
                        میداند
گاه پژمردن آنرا
                        نیــــز.


غم من
            گاهی
                        میگوید:
[ آشنایی با کوهی
و صلابت را
                        دیدن
راه پیوست

                        به دشت آزاد ست!!]

لحظه هایی، هم
غم من، با من
                        ـ تنهـــــا ـ
قصه هایی میگوید
همه از سلسلهء یار
                        و دار.

گاهگاهی
غم من، خاموشست
و
نمی اندیشـــــد
                        ـ هیــــچ ـ
جز به تنهایی خود.


روز هاییست
                        ولی
که غمم
                        خشماگینست
و فقط
به شکیبایی من
                        می اندیشــد.