|
بازهنگام بهاراست ودرآییـنهً خاک
هرطرف زمزمه ی شوردمیدن برپاست
هرطرف لذت دیدار، نوازشگرجان است ولی
من ازین زاغهً حسرت زده گان، حیرانم
با کدامین غزل شاد وهوس خیز زمان
تا بلندای کدامین سحرآزادی
قامت سبزترین فصل بهارینهً خودرا
به ستایش گیرم !
بذردستان عطش دیدهً خود را
به تمنای کدامین ثمری
دردل خاک کدامین چمنی ـ افشانم !
که بهارو چمنم درشرر حادثه ها سوخته
است.
حاصل دست غریبانهً من
دردل این چمنستان بهار
رویش باغ گلیست
ازتبارگل صحرای شقایق
که به هـربرگ و رگ و ریشهً آن
خون یک نسل شهیـد گمنام
با هزاران شرر وولوله جاریست هنوز
دردل مزرعه یی، خاک ترک خوردهً من
بجزازشیرهً افیون
بجزازحاصل خون
که گره خورده، بدستان تبه کاران
است
ثمری دیگرنیست
شهرخورشیدیء من
شهرشبهای سیاهیست که درساحت شبخون زده اش
کاروانی درره نیست
شبچـراغی روشن نیست
آسمانش غم دیرینه بدامن دار
سوگ بگرفته درینجا سحر فروردین
قصهً کوچ پرستوها را
باغ درباغ دلم، جنگل پرخاطره ایست
که درآزمونگهً صدها شب توفان وتگرگ
افق قامتش ازدورهویداست هنوز
اینک امروزکه دروسعت این خاطره ها
فصل جان پرور نوروزجوان آمده است
من چه گویم زبهار!
ازچه توصیف کنم !
همه کس میداند
حاصل فصل بهارانهً من
نفس سرد زمستان دارد
سرزمین دلم ازعطر گل گندم
وپیمانه
تهیست.
اپریل 2009
کسـل ــ جـرمنی |
