|
اگر در کــــابل زیبـــــــــــــا دگر بارم گذر افـــتد |
|
زشُکر این سعادت در دهان من شَکَر افــــتد |
|
به جانِ رفته از چنگم ، دمد روح دل انـگیزی |
|
بچشمِ داده ازکف روشنی ، کُحل البصرافــــتد |
|
به یاد خاطــــــــــــــرات کودکی و نو جوانی ها |
|
سرِ تعظیم خم سازم به هرجا تا نظر افـــــــتد |
|
ز کوه آسمـــــــــــــــائی تا به کوه شیر دروازه |
|
ز فرط اشتیاقم ره به هر کوه وکمر افــــــــتد |
|
قــــــسم به شـیر
مادر ، جوی شیرم یاد می آید |
|
چه خوش بختی اگرچشمم به آن زیبا اثرافتد |
|
گهی درشهر نو ، گاهی به شهر کهنه بـــشتابم |
|
سراغ از«سنگراشی»جانب هــندوگذرافــــتد «1» |
|
به شوروشرچو بینم جمع وجوش شوربازارش |
|
روم سوی خـــرابات و به دل شور دگر افــتد |
|
زشا طاووس و ازبالاحصاروخضروپنجه شاه |
|
زکوه «کاسه بُرجم » لرزه بر اندام در افتــد |
|
گراز«دروازهء لاوری»روم سوی ریکا خانه |
|
بهرپیچ وخم آن کـــوچه یاری درنظرافتــــــــد «2» |
|
گه از باغ علی مردان ، قدم سوی چـــمن مانم |
|
گه از راه چـــمن در زنده بانانم گذر افـــــــتد |
|
رواق عیــــــــد گاهم می دهد یاد « امان الله » |
|
که از نامش به جان دشمنان دون شررافتـــد |
|
سرچوک وطن ازگرمجوشی چوک خواهد بود |
|
ازان در کاه فروشی هم گزار مختــصر افـــتد |
|
پل خشتی که با هرسنگ وخشتش آشنائیهاست |
|
زنم خشتی بسرگرخــــــشت اوکم ازشُمرافــــتد «3» |
|
سرای «شازده »مصروف دلالی وصرافیست |
|
درانجاهرکه راراهست درکف سیم و زرافــــتد |
|
پل باغ عمـــــــــــومی ره به سوی مندوی دارد |
|
اگرغافل شود کس ، کاروبارش درخطرافـــــتد |
|
زشرق وغرب کابل کوچه هارا نام بسیاراست |
|
که هرچه بیــــشتر گویی به یادت بیشتر افتــــد |
|
«اسیر»این آرزوازحد فزون گردیده در جانم |
|
چه موزونست اگر روزی به آنسویم سفرافــتد |
|
|
|
|