ازجوانی باد ها

ازگمگشته گی نعره های منصوری

 برگرفته از دفتر شعر:

                   هنوز

هنوز در رگ جانم

                      سپیده ها جاریست

هنوز

        باور من

                کوه گونه ستاده ست

دلم

پر از تجلی انسان و آسمان و زمینست

نه

   معبدی ویران

و

   شهرِ خاکستر .

                  آن روز...

آنروز بهرِ او

روزی" بزرگ" بود.

()

تنهایی همیشه گیش

بیشتر از روز های پیش

از وی خبر گرفت .

()

تنها میان فاصلۀ چای صبح و نان شب

صد آسمان تگرگ

                             فرو بارید .

()

در کوچه ها که قدم میزد

صد مردِ پا بریده و بی دست دید .

()

شاید هزار گونه گدا

_ طفل و میانه سال و شکسته _

او را خطاب کرد .

()

درچنگِ گربه یی

بی سر مسیچه دید .

()

همسایه شان

دو نانِ خشک

                     قرض از او خواست .

()

یک پای دخترش

در جوی پر لجنِ کوچه

                                   فرو رفت

و چاه

            خشک بود .

()

در آخرین دقایق آنروز

با خویش گفت :

[ امشب کتاب « معجزه++ » را می خوانم. ]

یادش نبود

که برق نیست

و شمع

دانۀ هفتاد روپیه ست .

____________

++ منظور رمان » گدایان معجزه « از کنستانت ویرژیل گیرگیو میباشد