رفعت حسینی

مردانیکه نیستند

صدها کلیدِ آن درِ نگشوده
در طلسم منزوی قفلی مدفون گشت.
و در تقاطع راههای زمستانیی انتظاری سرسام گرفته
                            از عبث، اکنون
چشم زردِ نرگس
بیماری دوری تست و چشمان شهرها
مریض مردانیکه نیستند.


وز هیچ حاشیهء شب گونهء افق امروزین تاریخ،
                            نیز پیدا نمیشوند:
                   عصا به کفی
                   یا، سنگین صلیب بر دوشی
                   یا خواهنده بخشایشی از خدای،


و من، از مردانی که نیستند
و از غصه های شهر های آفت
روزی
برای یادهای دور در حافظه مانده گفتم
چیزی نگفتند
هیچ چیز،


سوختند
با تنگی نفس، سوختند
و خاکستر آنها
در کهکشانِ گمشده گی
                            پراگنده گشت !!!

***********