ترانه و دوبیتی ها

عظیم نوذر الیاس

در غربت سرمایه

با رگان و ریشه می مکم
زهرِ لحظه های تشنه را
چون صلیب خونچکان
می فرازم از بلند قامت صدای خویش
برق دشنه را

می روم چکادوار
تا بشویم از جبین شهر
زردی تعفن غروب را
می روم که بشکنم
درب قفعه جنوب را

های!
ای گروه بردگان شهر
با ستاره با سپید قهر!
سر ز خاک برکنید
یاد دمی به اوج قله های خویشتن سفر کنید
بنگرید
عظمت زمین و آسمان شکست
ظلمت غروب
روی شانه های ذله زمانه ریخت
آستانه سوخت
آسمانه ریخت

آشنا شوید با غرور گنجهای خویش
ـ رنجهای خویش ـ
همسرود با غریو رنجهای خویش
همصدا شوید
برق دشنه ها شوید!
بسترید از جبین شهر
زردی تعفن غروب را
بشکنید بشکنید
درب قلعه جنوب را...

***********