زینت نور

 پرستو، دريا و گریه

دريا براي مرگِ پرستوي ما گريست

با من برای غربت هردوی ما گریست

چندی براي رفتن و برگشتن ِمدا م

اينک براي ختم ِتكاپوي ما گريست

خنديد در برابر آيينه ها كمي

با چهره ها نساخت و ازسوي ما گريست

دستان ِتو چراغ ِ محبت خموش كرد

تاريك شد چو خانهُ جادوي ما گريست

شادي و غم که سكه ی يكرو نميشود

اين سوي خنده روی به آن سوي ما گريست

***********