من نمی خواهم به بحث ومشاجره ی « مود روز» زبانی (فارسی دری وپشتو) که از سوی شماری ازخامه بدستان ماراآندازی شده است، شامل شوم، ویاما نمی توانیم کارهای بیش بها وارزشناک محمودطرزی را چه درحوزه ی ادبی ما، چه درحوزه ی مطبوعات و ژورنالیزم وحتا، درحوزه ی روشنگری درکشورمانادیده انگاریم وازپهلوی کارهای ارزشمند آن زنده یادبی تفاوت بگذریم!

 امابرای من این گفتاردوست گرامی آقای سخاورز، قابل درنگ و تاُمل است، چه درنبشته های  شادروان محمود طرزی که درباره ی زبان رقم زده شده می خوانیم:  

یک:

« وقتی که اعلیضرت احمد شاه بابای غازی، بتاسیس و استقلال سلطنت افغانیه کامیاب شد، امورات دفترداری و کارهای کتابت و میرزایی، وجمله نوشت و خوان دولتی، که اساس امور دولت برآن موقوفست، بزبان فارسی، و  بدست همان مردمان فارسی زبان ایرانی الاصلی بود که از یادگارهای حکومت سابقهُ ایران باقیمانده بودند. زبان افغانی* به درجهُ اصلاح نیافته بود که دفعتا"امورات دفتر وکارهای کشوری به آن تحویل میشد. ذاتا" مردمان افغان چون بکارعسکری و فتوحات بلاد و امصاروحرب وضرب گرفتار بودند، بکارهای میرزایی و تحریرات امور حکومتی وقت و فرصت نداشتند، حتی اینچنین کار هارا برای خود عار میشمردند، وبکلمات محقرانهُ « میرزاگی دی» و« ملاگی دی» ارباب تحریر را تحقیر می کردند. کتابهای متدوله ُ تحصیل علم و ادبیات هم یابزبان عربی یا به زبان فارسی بوده. زبان افغانی بدرجهُ کفایت این چیزها سراسر محروم مانده بود. »(2)