داکتر اسدالله حبیب

 

آیه های پیروزی

ز کوه آمده ای کبک و لب خمش چرا؟

سرود دره و دریا بخوان مرا خوش کن !

زمین خاطر من شعله زار اندوهست

به آشنا غزل این شعله زار خموش کن!

که: با پیل و ابابیل، هر دوتا همرزم و همپیمان
و اما نی ز پیل و نزا با بیلید

شما هم دشنهء فابیل و هم فریاد اندرهای ها بیلید

بهر دوران،

گهی با نوح همکشتی
گهی هم موج با توفان

کواکب چشم بینای تماشا اند
درختان با زبان برگها گویای گویا اند
شما بودید و تا هستید
ازین دستید؟!
نهان نیست در آنجا، نهال ها بشکست
خرابه هاست همه خانه های دیروزی
نوشته به خشت خرابه های خموش
به خون بیگناهان آیه های پیروزی

از آن سیاهی شب ها چه زار ها داری؟
از انفجار سکوت خرابه ها خبرآر
به پاستاده اگر یک نهال در باغی
از آن مقاومت سبز بیر یا خبر آر

در آن قلمرو آتش ز باغ هم خبریست؟

ببین جوانه یی ماندست تا که باز شود
ببین که هست یکی دست ناشکستهء شاخ
که سوی چشمهء خورشیدها دراز شود؟

 

ببین که هست یکی نی در آن سراسر دشت
که تشنگی لبی را شبانه ناله کند؟
ببین که هست یکی سنگ نقش نام برآن
که زنده یاد شهیدان چندساله کند؟


جوان نمانده در آن شهرهای خنجر و خشم
ز گیسوان سپید خمیدگان خبر آر!
ز دیدگان به ماتم نشستهء کور شده
ز شام تیرهء آن داغ دیدگان خبر آر!

***********