|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
١ نوش جان زجــــانم دل گرفتی نوش جانت کجا بردی؟ نهفتی؟ نوش جانت به خنده خنده ها از دیده رفتی اگر از دل برفتی نوش جانت ٢ گفتمان نگاه ها به پیوند نگاه دل بسته بودم تمنا را به خود آرسته بودم به زور گفتمان این تسلسل قدو بالای غم بشکسته بودم ٣ درفش یاد درفش یاد تـــــو در اهتزاز است که رنگش از همه گلهای ناز است بـــــــه دست لشکر قلب و نفسها همیشه سربلند و در فراز است ٤ تفرق بشر درب خصومت را نبندد ز تقسیم و تفـُرق دل نخنــــــدد یکی چاه کن دگر نخچیر نفرت چرا آدم چنین وحشت پسندد؟ ۵ مهاجر غریبـــــم لیک پنهان تجمل وطنــداران ندانند این تنزل حریم دیگران میهن نگردد که باشد دوزخ رنج و تحمل ۶ پس انداز دل چه سان پر کار باشد این دل من به سود و کار باشد این دل من پس انداز تپش هایش ببینید ز غم سرشار باشد این دل من ۷ دل گوید زچشم زندگی افتـــــــاده باشم بـــــــــرای نا همی سجاده باشم به زیر چرخه و سنگ و قدم ها زغم ها هر کجا چون جاده باشم ۸ رنگ غزل ز خــــــون دل غزل رنگی گرفته زآه سینــــــه ام چنگی گــــــرفته مگر بر گوش و چشم خود زمانه بــــــــــرای رد ما سنگی گرفته ٩ قاب عکس اعتبار
سزاوار ســـزای انتظارم بداند یارمن از بخت تارم به دنیای نگاه هایش مگر باز شکسته قاب عکس اعتبارم ١٠ خلوت شب
دلم با اختران همراز گشته شب خاموش من پر ساز گشته زنور حیرت ماه محبت فضای خلوت شب ناز گشته ١١ آخر شود خالی دلم از درد آخر تنم بی آه دم، چون سرد؛ آخر چو مثل رنگ زر بالای گورم بدانم گل بر آید زرد، آخر ١٢ حامی تمنا
کسی از عاشقی دارد روایت کسی از زندگی داردشکایت ولیکن با سپر های تکانش تمنا را کند قلبم حمایت ١٣ آواز مستور
دل مــــــن هاتف عشق برین است برایم بانگ سوز ش بهترین است چه سان از حکمتش حرفی بگویم که هم مستور از چشم و قرین است ١٤ شمارش یادها
سرم بر دامن شبها گزارم کنــــــــار یاد هارا میشمارم که رؤیا خیمهء از ورد گردد پناهگاه ِ دهد بهر قرارم ١۵ فرصت فراخ
تب بالین دارم از فراقت غم شیرین دارم از فراقت فراخ فرصت مارا کی دارد نفس تمکین دارم از فراقت
منیر سپاس تابستان ١٣۸۵
*********** |
