|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
توضیح: زمانیکه «حکایت شور انگیز...» را از نامهء برقی دریافتم، پنداشتم که شاید تنها به کابل ناتهـ، عنایت شده، با دریغ بسیاری که تا نوشدن صفحه، این حکایت منظوم در چند سایت به نشر رسید. در واقع اینجا تکرار نشرست که خلاف روش ما میباشد، بنابر احترام شادروان فروزی پنجشیری این خلاف را مرتکب شده ام. ایشور داس
شاد روان فروزی پنجشیری
حکایت شور انگیز دو برادر
اینحــکایت بشــنو ای دانســته کار گـــر قــبول افـتد بخاطر می سپار پیــش از مــا در زمـان بـاســــتان در بنـــــی اسرائیــــــــــــل و یهوئیان دو بــرادر بـــود بـی کبر و عنود یک بدیگر لطف احســــــان می نمود دو بــرادر بـــود دهقان و صــبور یـک معـیل بـود آن دیگر حــــــصور هر دو را الفـت بـد و مهـر وفــاق یــک دلـــی و اتــــحاد و اتـــــــــــفاق کـار هـا از یـک دلـی بـهتر شـود وز نــفاق و بــد دلــی کــــــمتر شود هر دو بودی هوشمندو سـخته کار صــاف دل نــیگو نـگر پرهیز گار **** در مــزارع تخـــم گندم کاشتــــند تا بـــه هنــــگام درو بـــــــگذاشتـــند تا که گندم سر کشید و خوشه کرد خوشه هــای ســــــــبز گـردیدند زرد رفــــت آوان تـــموز و مـــهرگان خیمــه زود بار دیـــگر در بوسـتان بلبـــلان رفتـند از بستـان شــتاب بــــاز جـــای بلبــــــلان آمــد غراب از کـــنار آبــــشار تـــر صـــــدا کـــرد پــــرواز عـــــندلیب خوشـنوا الــغرض گندم درو شد غــند شد داســــهای تــــیز دهقـــــــان کند شد گنـدم خود را دو خرمن ساختند بـــر بــــکار خویشــــــــتن پرداختند **** دو برادر چو ن دو یار همکنش هر دو از دیدار هــــــــم بودند خوش تا که روزی یـاد فرزندو عــیال وان دو را آمد بخاطر حســــــب مال یک برادر شد به خانه رهسـپار وان دیگررا گفت هوش خود گـــمار تا که ایمن ماند از شر دواب توفگن بین دو خرمن رخت خـــواب رفت خانـه آنکه بد سالش کلان خرد سالش مــــاند آنجا پاســــــــبان خرد ســال اندیشۀ بنمود ژرف سر زد از اندیشـــۀ اش کار شگرف **** بس توجـــه با بـــرادر کرد او تا شود حالــــش فرهمند و نـــــــــــکو گفت او باشد معیل من حصور این مساواتســـت از انصـــــــاف دور بی مونت باشد و بی سیو و زر احتــــــیاج و دســـت بین یـــکدگر چون که او دارد زن و دخت و پسر قابــــل الطــــــاف بــــاشد بشـــــــــتر آدمی را گر عطوفت نیســـت هان کم بود از چـــــــــــــارپــایــان و ددان اصل وجدان حس مردم خواهی است خود پســــــندی مایه رسوائــی اســت خود پسندانرا کسی خواهنده نیست خود پرستی کرفه و شـــــاینده نیسـت آدمــــی از بخــــل و پنـــدار هـوا مــــتی فــــــــــــــتد دور از مقـــا اعتلا حس مردم خواهی و وجدان پاک میبرد او را بــــــــــگردون از مـغاک خــیر در خیر مردم ضــم بــــود این چنــــــــین بودست و باشد هم بود در غیاب ان برادر نیک مرد مر ورا از گـــــــــندم خود هــــبه کرد **** درزه های گندم از حرمن گرفت بر بجــــــــوف خرمن او ماند و گفت زانکه او دارد عیال و است خوار سخــــــــــــت میــباشد فشار روزگار در فشـــار روز گــــار افتـــاده او مضــــــــطر و خوارو نزار افتاده او هــــبه کــرد آن طور کو آگه نبود این برای خیر او میـــــــــــجست سود **** با برادر نیک و احسان سزاست کینهو بغضو عداوات نــــــــــارواست چونکه با هر کس بود احسان نیکو کرفــــه کـــــــــــــاری مــیفزاید فر او گر برادر با برادر نیک نیـــــست عیش و راحت هر دو نزدیک نیست تـــا نـــه کار کرف را بر باد داد بیـــــکی خــــود را نبـــــــاید کـرد یاد هر که منت بر سر احسان کند خــــــانه آبــــــاد را ویـــــــران کــــند با برادر هیچ چیزی او نگفت کــــرد احسانــــی و راز خود نهفت **** آن برادر چون زخانه باز گشت گشت کرد خرمن و از کار و کشت دید ایستـــاده بـــرادر پاسبـــتـان بین دو خرمــــن چــو سرو بوستان شاد شـــد از طلــعت و دیدار او از امانـــــت داری و از کـــــــار او چونکه او زآمد زخانه کشت زار وین دیگر شد سوی منزل رهسپار خـــانه رفت و دوستان را دید او شــــــاد از دیــــدار شان گردید او هان مپنداریکه رنج و آفتســــت زندگــــی با دوسـتداران راحتست **** دوزخ دنــــیا بود کیــن و نــفاق جــــنت و دنیــا ست صبح و اتفاق آن بــرادر کامــد از خانه بـتکار با خود انـــدیشیـــد وضع روزگار ماند در جـــای برادر پاســـــبان پاســـــداری میــــنمودی همــچنان زیر لب میگفت با خود این مقال که مرا باشـــد زن و پـور و عیال این بـــرادر را نزن باشــد نپور این برادر را نه زر باشد نه زور بــــــی مونت زندگی باشد دژم با مونت ســـــاز گـــــار آیــد بهم چون ندارد مال و جاه و سیم و زر نیست ایین سان زندگانی خوش گذر ****
درزه های گندم از خرمن گفـــــت با برادر هـــــبه کــرد و نیز گفت تا شود روزش نیکو در روز گار بـــــین اقــران باشد او را افتخار کرد چنـــدین درزه را باو عـــطا طور بخشش آن نه پنهان بر ملا **** هر یــــکی با دیــگری ایثار کرد خدمـــت شایســـته و بسیار کرد در میــــان خرمـــن هر دو نهاد حق تعالـــی برکت و بیشی زیاد رزق را خوبی فراوان میکــــند بخــــل نـــابود و پریــشان میکند از بخیل و سفـــله و نابــــرد بـار اخوت و خوبــــی نمــی آید ببار تا توانــــی ای جـــوان مـرد خبیر با بخیلان الفــــت و یاری مگیر **** کوش تا زا راز کار آگاه شـوی با خبر از خویش و از دنیا شوی هر که آکه نیست از راز حیات او دژ آگاه اســت کی دارد ثبات همچنان آن دو برادر کـار کـن خوبی و همنوعی و ایثــار کــن هر کرا مهرو محبت نیست هان فرهی نبـــود و را بـــین مــهان کار دنیا را به این معـــیار کـــن بر مـــراد دیـــن و دنیا کار کن کار ها گـر بر مــــراد دل بــود هر چه میخواهی همان حاصل بود کار گر شد بر مراد نفـــس دون آدمی افتـــد ز بالا ســــرنـــگون نفـــس اماره ترا دشـــمن بــــود دشمـــن و اهریمن و رهزن بود دیو حرص و آز را سر کوب دار با برادر بد مـــدار خــــوب دار این حقایق را بدان حـــــق شنــــو (( گندم از کندم بروید جو زجو )) تو اگر جو در بــــکاری در زمین کــــی بروید گنــدم جان آفرین کی براید با نمود و رنگ و زیب گندم جان پرور و آدم فریب تا توانی خوبی و احسان پیش گیر رسم و راه نیک مردان پیش گیر چون فروزی دوستانرا دوستدار دوستان مــهربان را دوســـــتدار
یاداشت:
در زمان حضرت داود علیه السلام در قوم بنی اسرائیل که به آن قوم یهودی هم یگویند برادر بودند که یکی کلان زن دار و فامیل دار و یکی مجرد و خرد بیزن یک زمین داشتند که حصه هر دو برادر جدا شده بود آن زمین خود ها را هر دو برادر گندم زرع کردند وقتیکه گندم میرسید و درو میشد هر یکی خرمن خود را جدا نمود برادر کلان برای باز دید فرزندانش از نزد برادر دگر اجازه گرفت و رفت این برادر که ماند خیلی گندم را از خرمن خود به خرمن برادر انداخت و آن برادر که برگشت نیز عین عمل را اجرا کرد . خدا آن دو برادر را برکت داد .
*********** |
