داکتر اکرم عثمان

« جاوید » یک اسم با مسما
به مناسبت دومین سال درگذشت او

دو سال و اندی از آخرین جاودانه مرد تاریخ فرهنگ و ادبیات ما میگذرد. یکی از مریدانش که تازه از کابل برگشته این عبارات را برلوح مزارش خوانده است:

استاد ممتاز و رییس بلندآوازه دانشگاه کابل، وارسته مردی از تبار آزادگان و دلسوختگان، نویسنده ای بی بدیل و پژوهشگر کم نظیر، مؤلف آثاری ماندگار در زمینهء فرهنگ و هنر کشور ما، بنیادگذار چندین کانونی ادبی و عرفانی، آموزگار روشندل و روشن دماغ صدها تحقیق برجسته در دانشگاه کابل و اکادمی علوم افغانستان، مشعلدار هزارها پویندهً راه در ظلمانی ترین شبهای تاریخ وطن ما، نیکمردی مناجاتی و خراباتی، مشوق دلسوز هنرمندان و مناجاتیان خانقاه های کابل، انسان وسیع المشرب، بی تعصب و بلندنظر اکادیمسین داکتر عبدالاحد جاوید در اینجا آرامیده است.

برای ما شادگرانش که به مقام و منزلت معنوی او اقتدا کرده بودیم ارثیه ای از این ارزشمندتر وجود ندارد. لشکر سیرشماری از فرهنگدوستان دنباله رو آن سپهدار ادب پرور و انساندوست هستند.

او یک عمر، تک و تنها با فرهنگ ستیزان و دشمنان آزادی و آبادی وطن ما رزمید و مشعل دانش و فضایل انسانی را روشن نگهداشت.

در آخرین سال حیاتش که دیگر شمع وجودش به خاموشی میرفت و بیماری کشندهً سرطان بر رگ رگ جانش چنگ انداخته بود به کمک عصا و نیروی ایمان خود را به کابل رساند. به این امید که امر شریف همدلی و همفکری را مدد رساند و آسوده خاطر چشم از جهان پوشد.

استاد جاوید در سال پیش در لندن دیده از جهان فروبست و قرار وصیتش جنازه اش را به کابل زادگاهش انتقال دادند و در دامان وطن به خاک سپردند.

برلوح مزارش چنین آمده است:

هو الله

ای دوست به عمر رفته مانی             ترسم که نبینمت دگربار

استاد ممتاز و رییس بلندآوازه دانشگاه کابل، وارسته مردی از تبار آزادگان و دلسوختگان، نویسنده ای بی بدیل و پژوهشگر کم نظیر، مؤلف آثاری ماندگار در زمینهء فرهنگ و هنر کشور ما، بنیادگذار چندین کانونی ادبی و عرفانی، آموزگار روشندل و روشن دماغ صدها تحقیق برجسته در دانشگاه کابل و اکادمی علوم افغانستان، مشعلدار هزارها پویندهً راه در ظلمانی ترین شبهای تاریخ وطن ما، نیکمردی مناجاتی و خراباتی، مشوق دلسوز هنرمندان و مناجاتیان خانقاه های کابل، انسان وسیع المشرب، بی تعصب و بلندنظر اکادیمسین داکتر عبدالاحد جاوید در اینجا آرامیده است. خداوند مزار این استادِ استادان زمانه را جاودانه نورانی بدارد و بهشت برین نصیبش گرداند.

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز           مرده آنست که نامش به نکویی نبرند

***********