|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
دو مرثیه در سوگ مادر بزرگوار و مهربانم
اثرعبدا لله « وفا »
اشک: به قلب داغدارو چشم پر خون به شورو ناله و فر یا د محزون بریزم اشک و گو یم ما د رمن قیامت د ر غمت شد بر سرمن قد م ا ز بار هجرانت خمیده ز رویم رنگ عشرتها پرید ه فلک ا ز من ترا تا د ور کر ده مرا با د رد و غم رنجور کرده از ا ین خاک سیه بر خیز باری که بی رویت ند ارم غمگساری ا ز این پس دست خود سوی خداوند کنم بالا و گویم لحظه یی چند بهشت جاودا ن ده ماد رم ر ا بیامرزی تو این جان پر و رم را که ا و د ر د و غم بسیا ر د ید ه جفای چرخ گرد و ن ر ا کشیده
قلب پاره
فروزان اختری بودی تو پر نور ز بیداد زمان گشتی تو مستور چرا کردی به خاک تیره مد فن چرا کندی به یک باره دل از من تگرگ اشک بر من صبح و شا م است نشا ط زند گی بر من حرام است به قلب مهربا نت مهر با نی به لب لبخند و هم شیرین زبا نی تو بودی چلچراغ خانهء ما روانبخش د ل د یوا نهء ما ند ید م د ر حیا تم چون تو مادر د و چشمم ا ز فراقت مانده بر در ببو سم من کف پاهای سرد ت بگیرم ناله و زاری و د ر د ت جبین سایم به خاکت ماد ر من که خاکت سرمهء چشم تر من ز هجرت گشته تاریک ر وزگارم چو منصور علاج بر ر وی دارم د گر اند ر د لم شورو شرر نیست نهال هستی ام را بار و بر نیست خمیده قامتم چون بید مجنون دل از سودای هجرت گشته پر خون بروی کشتزا رم برف بارید حساب زند گانی سخت شارید فغان و داد و بیداد از زمانه فلک نا مرد و د نیا پر بها نه مرا روزیکه ا ز لطفت رها شد به د ست و پای من زولانه ها شد کنون با رفتنت یک شاخ گل رفت ز قلب پاره پاره قا ش د ل رفت
*********** |
