فصل             

 

 

 

صفای عارض صبحی رسيده بود، گذشت

نسيم ناز وری ســــــر کشيد و زود، گــــــذشت

بهار بود و پيام دو چـــــــــــشم دريا نوش

به دوش نازک صبحی پر از ســــــرود، گذشت

و يا دريغ، شبی از کمــــــــــند عاطفه ها

به بوسه تيـــــغ بر آورد و دل ربود، گذشــــــت

ستاده بود بلب نام آن پری رخســـــــــار

تمام فصـــــــــــــــل شبابی که در رکود، گذشت

شبی نشستم و از چرخ آتشـــــــــين گفتم

به اين دلــــــم که: تورا هر چه ديده بود، گذشت

بيا و رنگ تعلق بشــــــــوی از رخ د ل

که جور و ظلم از اين گفت و اين شـنود، گذشت