|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
غزلی از صوفی صاحب
عشقری
به اين تمکين که ساقی باده در پيمانه می ريزد رسد تا دور ما ديوار اين ميــــــــخانه ميريزد گرفتی چون پی مجنون زرسـوايی مرنج ايدل که دايم سنگ طفلان بر سر ديـــــوانه میریزد به ياد شمع رخسار که می ســـــــوزد دل زارم که امشب برسرم از هر طرف پروانه ميريزد زليخا گر برون آرد زدل آه پشيمـــــــــــــانی ز پای يوسف زندانيش زولانــــــــــــه ميريزد شــــــــود هرکس به کوه عشقبازی پيرو فرهاد بروز جــــان فشانی خون خود مردانه ميريزد رسانی برمــــن ای مشاط تا زنار خود سازم ززلف يار هـــــر تاری که وقت شانه ميريزد اگر سيم و زرعـــــــــالم به دست عشقری افتد شــــب دعوت به پيJش پای آن جانانه ميريزد
مخمسی را که در نخستین همایشِ ادبی یاد کرد از صوفی عشقری بر سر خاکش در شهدای صالحین خوانده شده بود؛ اینک به مناسبت بیست و هفتمین سالروز وفات صوفی ویاد آن شاعر بزرگواری که بیشترین کاربرد واژه های گفتاری را در شعرش می یابیم؛ میخوانیم.
شعر از: عزیزالله ایما
کس نشد پیدا که در بزمت مرا یاد اورد
حشــمت و جاهت فسون از روم و بغداد آورد لشــــــــــکرِ نازت به ملکِ دل چه بیداد آورد کیست کو در کاخِ حســنت شکوه از داد آورد «کس نــــــشد پیدا که در بزمت مرا یاد آورد مشتِ خاکم را مگر بر درگـــــهت باد آورد»
تا صدای دردمـــــــــــندی بر فلک بالا نشد تا به هامونِ محــــــــبت قطره ها دریا نشد تا به کوهِ بیســـــــتون هنگامه یی برپا نشد «یک رفیق دستـــگیری در جهان پیدا نشد تا به پای قصرِ شـیرین نعش فرهاد آورد»
نی پیامی از تو دارم نی خبـــر آیا چرا کاروانِ درد آید ســـــر به سرآیـــا چرا بالِ آوازِ مرا بشـــــــــکسته پر آیا چرا «در دلِ خوبان نمی بخشـد اثر آیا چرا سنگ را آه و فغانِ من به فریاد آورد»
سوختن در دخمه های این شبســــــتانم که چیست زخمهای خورده اندر رگ رگِ جانــــم که چیست راه و رســـم عاشقی را گر نمــــــیدانم که چیست «آرزوی مرغِ دل زین شیوه حـــیرانم که چیست تـــــیرِ خون آلودِ خود را نزدِ صــــــــیاد آورد»
قصه های حورِ غلمان رفته اســت از یادِ من ریشه های نخلِ عـــــشقت می کَند بــنیاد من از وصـــــــال توچه گویـــــم دلبـــرِ آزادِ من «در صفِ عـــــــــشاق می بالد دلِ ناشادِ من گر به دشـــــــنامی لبِ لعلــت مرا یاد آورد»
خرمن جان را بسوزد برقِ چـشم گلرخـــان دیده را روشن نماید دیدِ چـــــــــشم گلرخان چون زمهرافتد نگاهی ازدو چشمِ گلرخــان «دل کند لختِ جگر را نظرِ چـشم گلرخان همچو آن طفلی که حلوا پیشِ استاد آورد»
ای دریغا رفته از بر ســــــال ها شد یارِ من می کشد خود را به سویش این تنِ بیمارِ من کاش دســـتی سٌربسازد رشتهء این تــارِ من «باشد آن روزی که آن شوخِ فرامشکارِ من یادی از حالِ منِ غمگینِ ناشــــــــاد آورد»
عالمی بربادشـــــــد زین های و هوی پر فـــسون وادی عشـــــــاق را بگرفته رنگ و بوی خـــون عمر ها شــــــد در گریزم از بلای چنـــد و چون «کیست تا از روی غمخواری درین دشتِ جنون بهرِ دست و پای من زنجــــــــــــیرِ فولاد آورد»
شوخی هر بوالـــــــــهوس با زن نمی ســـازد غزل حرف جان است این و بشنو تن نمی ســـازد غزل بی رخــــت طـــــبع فقــــــیرِ من نمی ســازد غزل «عـــــــــشقری از روی علم و فن نمی سازد غزل این قدر مضــــــمونِ نو طــبع خــــــــــداداد آورد»
*********** |
