داکتر اکرم عثمان

دوهزار نفر
پناهجوی افغان
تقریبأ در خطر اخراج از دنمارک

مصیبت غربت نشین های افغان در نقاط مختلف جهان کماکان ادامه دارد. به دنبال شدت عمل حکومت آلمان در برابر هموطنان ما، اکنون نوبت به دولت های هالند و دنمارک رسیده است.

قرار اطلاع رسانه های معتبر بین المللی، حکومت دنمارک تصمیم گرفته است حدود دوهزار نفر مهاجر بلاتکلیف افغان را با عنف و زور از آن کشور اخراج کند و به افغانستان بفرستد. آن بیچاره ها بعد از استغاثه به ادارات مؤسسات بین المللی در «کوپنهاگ» و مقابل شدن به بی پروایی کامل از فرط استیصال و ناامیدی ناچار شدند که به اعتصاب غذایی بنشینند و مرگ تدریجی را برقبول ذلت ترجیح بدهند.

دولت های اروپایی بر آن اند که در افغانستان حکومتی قدرتمند و مجهز با سازوبرگ امروزی و امکانات دولت مناسب اقتصادی و مالی تشکیل شده است و به آسانی از عهدهء اعاشه و اباطهء عودت کننده ها می برآید، بنابرآن دیگر موردی برای اقامت آنها در مغربزمین باقی نمی ماند. ولی مقامات مسوؤل در افغانستان با صد زبان اعلام می کنند که به هیچ صورت توان محافظت از صدها هزار عودت کنندهً درمانده و بی همه چیز را ندارد. اما دولت های پناهنده پذیر اعم از همسایه و غیرهمسایه، هر هفته و ماه ده هاهزار پناه جوی مظلوم و از پاافتاده را به اصطلاح ردمرز! می نمایند و به داخل افغانستان رها می کنند.

در زمستان گذشته شماری کثیری از آن بیچاره ها زیرخیمه های پاره پاره بسربردند و تعدادی از آنها از فرط سرما جان دادند. لیکن مؤسسات به اصطلاح خیریهء بین المللی به داد آن بینوایان نرسیدند و دولت به سراقتدار افغانستان نیز که مطلقأ زندگی طفیلی دارد و بود و نبودش وابسته به کمک های جهانیست، ناگزیر است که آن مصایب را تماشا کند و دست روی دست بگذارد.

از همه شرم آورتر اینکه شیوهء برخورد با اخراجی های درمیدان مانده و رانده شده، از اروپا به کابل، تبعیض آمیز میباشد. به گفت یک هموطن آگاه و صادق القول هندوی ما که در آلمان سکونت دارد: یکی از مقامات وابسته به نمایندگی ملل متحد در کابل که مسوؤلیت کمک رسانی به عودت کننده ها را دارد با کمال وقاحت به یک خانوادهء هندوی افغان گفته است که: شما باید به هندوستان برگردید. چنین کمک هایی به شما تعلق نمی گیرد!

تردیدی نیست که در ترکیب کارمندان مؤسسات بین المللی عناصر صاحب غرض و نابخردی نیز وجود دارند که لیاقت تفکیک حق از باطل را ندارند.

در وضع حاضر آن خانواده مغبون شده و بلارسیده تصمیم گرفته است که صدایش را از طریق استفاده از یکی رسانه های فارسی زبان اروپایی به گوش مسوؤلان امور برساند.

از دیدما این شیوه هتک حرمت آشکار به حقوق شهروندی اقلیت ای ملی و مذهبی ما میباشد. باشد که هرچه زودتر چونی و چرایی این رویداد تأسف آور روشن شود و حکومت افغانستان مخصوصأ به مشکل هموطنان سکهـ و هندوی ما اولی تر و زودتر برسد.

***********