کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

واصف باختری

 

 

 

نوشدارو

 

 

من بانیای خویش همنام

صدای گام مرا روزی

دروازه های نسیانزده ترین میخانه های آن شهر

با گوشهای چوبینهء خویش

می شنودند و می شناختند

صدای گام من امروز

حتی

خواب تصویر میخانه های آن شهر را

                                      بر می آشوید

نیای من

به پذیرهً بزرگنا و هزاره یی دیگر

که حتی

آرای بوسهء باد برلبان بادبانهاش را میتوان شفت

از خواب مومیایی سده های آماسیدهء بیمار

برخواهد خاست

و آسمانهء این تاریخ شیشه یی

                            تبعید شده از جغرافیا را

خواهد شگافت

 

 

اما ای مرزبانان قلمرو طاعون عتیق!

حرام باد شما را صدای رویش گامم

و هیچ «کس» ز شما ناکسان نخواهد دید

کتیبه یی را

که در صحیفهء آن نقش میشود نامم

 

 

در اقلیم شما

نام من ستارهء قرمزیست

که تنها در افق شبنامه ها پدیدار میشود

رودخانهه ها در بستر های کهن

رو به دریا بار درپویه اند

خون نیای من

قطره های انجماد را

از تخمهء مردابیان می شمارد

خون نیای من

زنگارهء هراس پوسیدن را

از ریشهء همه ارغوانهای جهان

                            فرو سترده است

 

 

نیای من

زخم باستانی خویش را

با نوشدار وی انتقام خواهد شست.

***********

بالا

دروازهً کابل

سال دوم          شمارهً ٢۷         می 2006