کابل ناتهـ، Kabulnath






























 

 

 

 

 

رفعت حسینی

 

 

                        ... در صدای باد

 

 

 

 

کسیست در دلِ من

که

            راست می گوید

و

            خواب حادثه را

                        می بیند

و

            با درخت

                        سخن می گوید

و

خطبه خوانی عشاق

آشنای قدیمی وی است!

 

«»«»«»

 

هزار ساله به سربرده با زمین وباد

                                               و باران.

 

«»«»«»

 

مدام

            ـ درهمه حال ـ

کتاب حوصله را

                        می خواند

مگر

            زضربه ضربهء قلبش

                                               ستوه

                                                           می بارد!

 

«»«»«»

 

کسیست در دلِ من

که از شجاعت و از مرد

                        قصه ها دارد

و قربه قربهء غم را

                        صبور

                                   پیموده ست

و سده هاست

                        که با چوبه دار و زنجیر

همزبان شده است.

 

«»«»«»

 

کسیست در دلِ من

که سبکِ آمدنِ غصه را

                        همی داند

و معنی دوزخ

برای او:

            دوریست

و بی پناه ترین حس و عاطفه را زبسته در درد

و از گسستن پرواز

گوش هاش پُر اند.

 

«»«»«»

 

کسیست در دل من

که مشغلهء ذهنی او

نجات دادن آیین و عرف صدا

                        از گلوی سکوت است

و هیچاه فکر نکرده است

که عاشقانه ترین فکر

                        نیز

                                   درین عهد

روزگار ندارد

 

«»«»«»

 

همیشه بوده

در حوالی باور به اقتدای بشارت

و بوده

            نیز

                        همیشه

شاکی اندیشه های شکسته.

 

«»«»«»

 

کسیست در دل من

که راست می گوید!

 

 

 

***********

بالا

دروازهً کابل

سال دوم          شمارهً ٢٦         اپریل 2006